Ritim [BXB]

~70~ Ölüm

Güz

"Abi!"

"Güzelim,"dedim Gamze'yi kolumun altına alarak. "Geldim."

"İyi ki geldin,"dedi burnunu çekerek.

Omzunu sıvazlayarak büyüdüğüm ancak artık bana bir o kadar ırak gözüken sokakta yürümeye başladım. Kahve- beyaz renklerin ağırlıklı olduğu eski apartmanlar arasından geçtim, sokağı bile tüm kadınlar kaplamıştı. Cenaze evi, çocukluğum, yakınımdaydı. Annem açık olan kapının önünde komşularla konuşuyordu. Onu görmeyeli yaşlanmıştı. Siyah başörtüsüyle çevrelenen yüzü kireç gibiydi, gözleri bir o kadar hayatsızdı. Başın sağ olsun cümlelerinden geçerken herkes bir anda bu tarafa döndü.

Çünkü ben yıllardır eve gelmezdim.

Benim evim ev değildi, ben Yalgın gibi el bebek gül bebek büyümemiştim. Her şeyi kendi başıma halletmiş, bu yıkık dökük yerde sefaletle büyümüştüm. Yalgın, her şeyi büyülü aşkıyla çözebilir zannediyordu ama işler böyle yürümüyordu. Kırık bir çocuk olarak büyüyen herkes, bunu başka şeylerle dışarı yansıtırdı. Çünkü yine o günlerdeki gibi olduğunu göstermek istemezdi. Güçlü olmak isterdik ancak bunu istemekle gerçekleştirmek her an kolay değildi.

"Güz, hayırdır? Adamı hortlatmaya mı geldin?"dedi amcam.

"Aynen."

"Aa, terbiyesize bak. Utanmaz, arlan-"

"Yeter,"dedi genç bir kadın sesi. "Cenaze evinde olduğunuzu unutmayın."

Teyzem.

Küt saçlarını düzeltti, teyzem annemden epey gençti. Kendisini bu bataklıktan kurtararak yurtdışına gitti diye arkasından herkes orospu diyordu. Yanındaki Amerikalı eşi baş sağlığı diledi, annem geçilmeleri için müsaade etti. Teyzem omzumu sıktı. "Gelin canlarım."

İçeri geçtik.

"Geleceğini bilmiyordum,"dedi Gamze tutuk bir şekilde.

Gülümsedi. "Sizi de görmek istedim."

"İyi yapmışsın,"dedim yeşil gözlerine bakarak. Şaşkındım, onu on iki yıldır görmemiştim.

"Güz çok yakışıklı olmuşsun. Gamze sen de ne kadar güzelsin,"dedi bize şöyle bir bakarak.

Kalan zamanda fazla konuşmadık, çok kalabalıktı ve ne diyeceğimi de bilmiyordum.

Amcam sıkkın sıkkın yanıma geldi. "Hadi, cenazeyi götürüyoruz. Mecbur taşıyacaksın."

"Evet, en iyi yerde yatması için her şeyi yaptım. Bunu da yapacağım."

"Ne iyi,"dedi sertçe.

"Abim olmasaydı babamı köşeye gömerdiniz,"dedi Gamze de sinirlenip.

Halam bağırdı. "Bacak kadar boyunla her şeye atlama be kız aa!"

"Tamam abicim, bırak."dedim ayağa kalkarak. Onu saçlarından öptüm, bana sarılınca teyzem yandan gülümsedi.

"Seni çok seviyorum, küçükken hiç sevmiyordum ama şu an..."

"Biliyorum, uyuzdun,"dedim ancak uyuz olan bendim.

Tabutu taşımaya gittiğimde hiçbir şey hissetmedim, sanki haberi aldığımda ağlayan ben değildim. Tuhaftı. Toprak atana kadar bunu düşündüm.

O an çok kötü hissettim işte. Öldüğünü kanıtlayan benim için tam da buydu. Bir kere daha toprak atarken gözümü kırpmadım, kendimi nasıl çıldırmamak için tuttuğumu bilmiyordum. Gerçekten bilmiyordum. Herkes ağlarken ben robot gibiydim. Talimatları uyguluyordum.