tsunami; tddk

|31|Wybór

— Tutaj są dokumenty od pana Amano. — poinformowała go zaraz pani Sumiko i podała mu wspomniany plik.

Shoto niechętnie go przyjął, przy czym kobieta nie spuszczała z niego wzroku.

— Myślał pan o urlopie?

— Myślę o nim bez przerwy jak każdy — usiadł przy biurku.

Sekretarka parsknęła słabym śmiechem.

— Łatwo się zapomnieć. Mimowolnie zawsze przychodzi mi myśl, że może sobie pan wziąć urlop, kiedy tylko pan zechce.

— To tylko iluzja. Mogę spakować walizki, polecieć nawet teraz na drugi koniec świata, ale obawiam się, że pracowałbym na wyjeździe więcej niż normalnie. — zaczął przeglądać dokumentację.

— Współczuję panu. Jest pan ciągle w pracy.

Shoto uniósł wzrok znad papierów. Wówczas wypadła mu pojedyncza kartka. Zatrzymał gotową do pomocy sekretarkę gestem ręki. Sam schylił się i podniósł, po czym zamarł.

— Coś się stało, panie prezesie?

— Nie. — zrobił dobrą minę do złej gry. Później wsadził świstek między dokumenty. — Jest pani pierwszą osobą, która zamiast gratulować mi stanowiska, współczuje mi go. — dodał pospiesznie.

— Chyba po prostu napatrzyłam się jak wygląda praca prezesa od środka — Ale chyba dopiero to zrozumiałam, gdy dowiedziałam się o problemach zdrowotnych pana Enjiego. Może to zabrzmi niewdzięcznie, ale cieszę się że zrezygnował z pracy i postanowił zadbać o swoje zdrowie. Wreszcie pani Rei odzyskała swojego męża... — wówczas oderwała wzrok od laptopa i gwałtownie ucięła. Jej twarz nagle pobladła. — Przepraszam, nie powinnam...

Dopiero po chwili zrozumiał, że musiał mieć bardzo nieprzystępną minę.

— Nic się nie dzieje. Ma pani rację. — wydusił przez zaciśnięte gardło.

Później prędko złożył podpis, odłożył dyskretnie interesujący go świstek na bok i przekazał dokumenty z powrotem kobiecie.

— Może pani odnieść.

Sumiko bez słowa przyjęła je, po czym wyszła z pomieszczenia. Wówczas Shoto odwrócił zdjęcie i przyjrzał mu się lepiej. Na pobladłej z bólu twarzy Izuku wybijały się poprzegryzane do krwi wargi. Po chwili nie wytrzymał i odwrócił je na drugą stronę, gdzie była zapisana notka:

Sala konferencyjna, 12:30

*

Opustoszałe korytarze zamiast go cieszyć, niepokoiły. Potrzebował dłuższej chwili, aby zmusić siebie do pchnięcia drzwi. Kiedy wreszcie to uczynił, znalazł się w sali konferencyjnej opatulonej w chłodnym świetle jarzeniówek, pomimo środka dnia. Ponura pogoda kontrastowała się z uśmiechem Kiyoshiego.

— Jeszcze raz...

— Nie zaczynajmy od gróźb. — uprzedził go młody pracownik działu finansów.

— To ty zacząłeś mi grozić!

Oczy Ikedy posmutniały, ale nadal zmuszał się do utrzymania wysoko kącików ust.

— Bardzo mi przykro, jeśli to tak odebrałeś — Ale musiałem powziąć bardziej zdecydowane środki, bo wiedziałem że w innym razie nie przyjdziesz.

— To się nie pomyliłeś, bo nie mamy o czym rozmawiać. Chcę tylko...

— Na wyłączność portfolio. — Ikeda kiwał głową. — Ale wiesz, że żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku i mogę mieć kopie w kilku miejscach? A może już mam?