ORMANCI

BÖLÜM~4🌵Ahu

"Korkuyorum..."
Ormancı hiçbir şey söylemeden yeniden kapıya yöneldi. Onun gidecek korkusuyla kız bu kez yalvarır gibi kısık bir tonda
"Lütfen.." dedi. Ormancı gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı.
"İlk yardım çantasını alacağım." şeklinde bir açıklamada bulundu. Ve direk koridora çıktı kapının yanında duran çantayı alıp salona geri döndü.

Kız bir elindeki kana bir de Ormancıya baktı. Ormancı yastığı kaldırıp kızın arkasına oturdu. Saçlarını usulca aralayıp kana bulanmış sargıyı çıkardı. Odadan çıt çıkmıyordu. Ormancı yaraya baktı. Kanamasına anlam veremedi. Önce kanları temizledi. İşini dikkatle yaparken duygusuz bir tonda sordu
"Ne gördün?" diye sordu.
Onun biranda konuşmasıyla kız yeniden korkarak iç çekti. Ardından cevap vermeye çalıştı.
"Bir şey görmedim."
"Rüyanda?"
"Karmaşık ve karanlıktı. O kadar karanlıktı ki kendi nefesimi duyuyordum. İlerleyip karanlıktan kurtulmak istedim ama hangi yöne gideceğime karar veremedim. Kendi eksenim etrafında döndüm durdum. Sonra bir yön seçtim ilerledim. İnsanın nerede olduğunu bilmeden, önünü göremeden yürümesi çok korkunç. Sonra rüzgar esti. O kadar kuvvetli esiyordu ki sanırım uçurumun kenarındaydım. Yine de o adımı attım ve başka bir karanlıkta boşlukta süzüldüm. Yere düşmeyi beklerken birden sen belirdin ve her yer aydınlandı."
"Bu kadar mı?"
"Evet."
"Başka bir kişiyi görmedin mi?"
"Hayır başka birini hatırlamıyorum."

Ormancı yeniden bantladığı yara ile işini bitirince kızın arkasından kalktı ve karşı koltuğa geçti. Kız da oturur pozisyonunu değiştirerek yönünü Ormancıya döndü.
"Sen neden odadaydın?"
"Konuşma sesine geldim."
"Bir şey mi söyledim?"
"Evet, bir isim."
Kız hatırlamaya çalışır gibi kaşlarını çatarak baktı. Ormancı cevap verdi.
"Selim."

Bu kez kız bu ismin beyninde neler çağrıştıracağına odaklandı. Kendi kendine düşünür gibi bir kaç kez daha bu ismi tekrarladı. Ardından üzgün bir şekilde baktı.
"Rüyamda gördüysem bile hatırlamıyorum. Ve bu isim bana hiçbir şey ifade etmedi."
"Belki de doktorun dediği gibi bir psikiyatriye görünsen iyi olur."

"Ne anlatacağım ki ona.! Senden başka kimseyi tanımıyorum hoş seni de tanımıyorum. Tanımadığım birine güvenmek zorunda kalıyorum. Yaşadığım yeri bilmiyorum, kaldığım yerde tedirginim. Bir ailem var mı beni arıyorlar mı bilmiyorum. Kafamın içinde binlerce cevapsız soru. O koca boşluğun yoğun ağırlığı var. Azacık düşünmek için kendimi zorlasam katlanılmaz bir ağrı oluyor. Nasıl anlatılır ki..."

"Haklısın zor olmalı. Ama benim yapabileceğim bir şey yok. Seni tanıyor olsaydım belki bir şeyleri hatırlamanı kolaylaştırırdım. Ama elimden bu kadarı geliyor."
"Kafamdaki soruların bir kısmı da sana dair. Kendimi tanımıyorum, en azından seni tanıyıp sana güvenebilsem belki üzerimdeki stres azalır. Ama sen de soru sormamı yasakladın. Bu bile kafamı kurcalıyor. Nasıl bir yaşantısı var ki kendini anlatmaktan kaçınıyor diye?"

"Bir yaşantım yok, sabahtan ormana gider ağaç keser, kapıda odun yapar sonra da dağıtırım. Her gün aynı."
"Bir ailen yok mu?"
"Yok!"
"Nasıl yok? Mutlaka seni doğuran bir kadın olmalı, bir baban olmalı?"

Ormancı bir süre sessiz kaldı. Sorulara cevap vermek kendini tanıtmak falan istemiyordu.
"Bak istersen kendini zorlama. Bir süre düşünme. Ne kendini ne beni. Bir kaç gün ben çevreyi araştırayım, sonra yeniden şehre ineriz seninle. Bir hastahane bir karakol yaparız yine."
"Sorma diyorsun yani."
"Düşünme diyorum!"

Kız başını eğip sessizliğe gömüldü. İstese de düşünmeden duramıyordu. Aklına gelen son şey ile başını kaldırıp baktı. Göz göze geldiler. Sormakla sormamak arasında kaldı. Ormancı bakışlardaki anlamı çözerek tok bir sesle
"Söyle!" dedi.
"En azından ismini söyleyemez misin?"
"Ormancı!"
Kız pes ederek çaresiz yeniden sustu. Ardından tekrar baktı.
"Ben?"
"Sen de Ahu! Bir gün aklın başına gelirse yeniden tanışırız."
"Söz mü?"
"Uyu istersen artık."
Kız yine sorusuna cevap alamamış olmanın derdiyle sarmalanırken başını yastığa koydu. Kendi kendine Ormancının taktığı ismi mırıldandı.
"Ahu... Benim adım Ahu!"