KELNERKA - "Droga ku niebiosom" / Fanfiction Avengers

89. Świeżo upieczona para

CHARLOTTE POV.

Stało się. Po zdecydowanie zbyt długim czasie, ponownie dane mi było skosztować ust Steve'a Rogersa. Były dokładnie takie jak zapamiętałam. Niebywale miękkie, ciepłe i w dodatku smakowały goframi z truskawkami. Sam pocałunek był dość krótki, bo przerwany przez mojego psa, ale co najważniejsze był też zainicjowany przez Steve'a. Kapitan przypieczętował nim swoją chęć do bycia w związku z pół kosmitką. Tooo... Znaczyło dla mnie znacznie więcej niż mogę wyrazić słowami. Być nawet może więcej niż poproszenie Furry'ego o przepustkę dla mnie na ten wieczór.

Po wszystkim, gdy emocje nieco opadły, wróciliśmy do wieży. Przemierzając chodniki w drodze powrotnej, trzymaliśmy się za ręce, ukradkiem nieustawieni uśmiechając do siebie nawzajem, niczym para zakochanych w sobie nastolatków, tuż po pierwszym pocałunku. Motyle jakoś nie chcąc opuścić mojego brzucha, a w momencie, gdy stoję już pod drzwiami do swojego pokoju zaczynają wariować. Muszę jednak ostudzić ich zapał.

Steve jeszcze zdecydowanie nie jest gotowy, na to czego się domagają. Ja z resztą też nie. Mimo tego muszę zadać mu pewne pytanie.

- Zostaniesz? - gdy je wypowiadam, patrząc mu prosto w oczy, mój głos jest niemalże szeptem. W tym samym momencie wpuszczam Alfreda do sypialni, uchylając nieco od niej drzwi.

Chcę mieć go blisko siebie. Bezkarnie i wprost cieszyć się jego obecnością. W końcu nareszcie jest mój. Mój chłopak. Steve Rogers. Kapitan Ameryka... Jejku.

Patrzy na mnie nieco zdezorientowany.

- Że niby... Do końca wieczoru, czyyy...

Uśmiecham się szeroko, lekko rozbawiona jego miną.

- Do rana. I nie wyobrażaj sobie nie wiadomo czego Rogers - nakreślam od razu jasno. - Chodzi mi tylko o wspólne obejrzenie jakiegoś filmu, albo serialu i grzeczne położenie się spać obok siebie.

- Niczego sobie nie wyobrażam - mówi od razu, wciąż lekko zaczerwieniony na policzkach. - To raczej inni to robią iiiiii... Wiem, że potrafi być to dla ciebie niekomfortowe.

"Z tego co widziałam, dla ciebie bardziej Steve."

Powstrzymuję się przed powiedzeniem mu tego. Nie chodzi mi o ciągnięcie tego tematu, tylko o rozwianie jego wątpliwości.

- Odrobinę... - przyznaję, chwytając go za obie dłonie. - Ale jakoś nie za bardzo się tym przejmuję. Zwłaszcza teraz... - staję na palcach, aby złożyć na jego ustach, krótkiego całusa. - Kiedy to prawda.

Uśmiecham się do niego, najbardziej promienie, dumnie i jednocześnie zachęcająco jak tylko potrafię. Nie chcę przed nikim kryć swojego szczęścia. Przed nim zwłaszcza.

Ponieważ to on jest moim szczęściem.

Przez dłuższą chwilę patrzy mi po prostu w oczy, uśmiechając się dość nieśmiało. Nagle ściska nieco mocniej moje dłonie, tylko po to, aby je unieść do swych ust. Przez moją głowę przemyka wspomnienia naszego pierwszego oficjalnego spotkanie w ruinie restauracji. Przechodzi mnie dokładnie taki sam, ciepły, przyjemny dreszcz jak wtedy, gdy jego usta spotkały się na ułamek sekundy z moją skórą. Tym razem przykłada je do niej nieco dłużej, a już na pewno znacznie mocniej niż wtedy.

- Więc co proponujesz jako seans na dziś? - pyta, opuszczając moje ręce.

Wciągam go do swojego pokoju, zasuwając za nami drzwi. Do moich uszu od razu dociera dźwięk wyjadającego ze swojej miski resztkę suchej karmy Alfreda. Steve zsuwa szybko z siebie swoją skórzaną, ciemną kurtkę, pod którą znajduje się granatowa koszula w kratę. Czy wspominałam jak bardzo go w nich uwielbiam, zwłaszcza w tym kolorze? Ja w tym czasie ściągam swój słomiany kapelusz i buty.