Unicode//
The next day...
ထမင်းစားခန်းထဲကိုရောက်တော့ မျက်နှာသေနှင့်ထိုင်နေသူ၂ဦးကြောင့် ဈာန်းနှင့်နှိုင်းမန်တို့ မျက်လုံးချင်းခဏဆုံသွားကြသည်။ ထို့နောက် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြပြီး...
"အန်တီမြ ရွာပြန်တာပျော်ခဲ့ရဲ့လား..."
"ပျော်တယ်ရယ်လို့တော့မဟုတ်ပါဘူး သားဈာန်းရယ်...ကိုယ့်ဇာတိကိုပြန်ရောက်တော့လည်း...ဘယ်လိုပြောရမလဲ...စိတ်ထဲအေးချမ်းသလိုခံစားရတာပေါ့...အန်တီမြတို့ကအသက်ကြီးလာပြီဆိုတော့လည်း နယ်မြို့လေးတွေကိုပိုသဘောကျမိတဲ့သဘောပါပဲ...ဪ ဒါနဲ့...အန်တီမြ မနက်စာအတွက်မုန့်ဟင်းခါးချက်ထားတယ်...သားတို့အားလုံးစားတယ်မဟုတ်လား..."
"ဟာ!တကယ်လား...အန်တီမြကတော့ ပင်ပန်းခံလို့ဗျာ...ခရီးကရောက်ရောက်ချင်းကို အနားယူတာမဟုတ်ဘူး..."
"အောင်မလေး သားဈာန်းရယ်...အန်တီမြတို့လိုလူကြီးတွေဆိုတာ လှုပ်ရှားနေနိုင်မှတော်ကာကျတာ...မဟုတ်ရင်နုံးပြီး ဘာမှလုပ်ချင်စိတ်ရှိမှာမဟုတ်ဘူး..ပြီးတော့ သားဈာန်းလေး မုန့်ဟင်းခါးအရမ်းကြိုက်တာကို သတိရသွားတာနဲ့ ထလုပ်လ်ိုက်တာ..."
အန်တီမြ၏စကားအဆုံး ကျွန်တော့်ကိုစူးစမ်းသလိုကြည့်လာသော အငယ်ကြောင့်...
"ဘာလို့လဲ အငယ်...အငယ်ရော မုန့်ဟင်းခါးကြိုက်လား"
မေးလိုက်တော့ ခေါင်းခါပြလာသော ကောင်ငယ်လေး။
...အင်းပေါ့လေ...လူတစ်ကိုယ်အကြိုက်တစ်မျိုးပဲဟာ...အငယ်က သူကြိုက်တဲ့အရာမှန်သမျှကိုလိုက်ကြိုက်နေစရာမှမလိုပဲ...
ကိုယ်တို့အကြိုက်ချင်းမတူလည်း အငယ်က ကိုယ့်အငယ်ပါပဲလေ...
ဖြေတွေးလိုက်ပြီးနောက်...
"ဪ မကြိုက်ဘူးပေါ့...ဒါဆို ဘာစားချင်လဲပြော..."
မေးလိုက်သော်ငြား ကလေးငယ်က ခေါင်းခါမြဲ။ထို့နောက် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ဖုန်းကိုနှိုက်ယူကာ စာရိုက်နေသည်။ သူတစ်ခုခုကို အကျယ်တဝင့်ရှင်းပြချင်သည့်ပုံစံမျိုးမို့ ငြိမ်၍စောင့်နေလိုက်သည်။
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ကန့်လန့်ဆန်သောအချစ်
RomantizmCredit to the owners of artworks in the cover photo. အရေးအသားနဲ့ဇာတ်အိမ်တအားပေါ့ပါတယ်၊ စာလုံးပေါင်းသတ်ပုံအမှားတွေလည်းပြန်မစစ်ထားပါဘူး၊ ဖတ်ဖူးတဲ့စာဖတ်သူအဟောင်းတွေအတွက်ပြန်တင်ပေးတာမို့ အသစ်တွေအနေနဲ့ သေချာစဉ်းစားပြီးမှဖတ်ကြပါ၊ ကျွန်မကိုယ်တိုင်တောင်မှ...
