The Soulless Queen (COMPLETED)

Soulless Chapter 59: Fiammetta

Soulless Chapter 59
Fiammetta
~♛♛♛~

I blinked twice as i tried to assess the place where i am in.

Everything was made from oak - a very solid wood that is popular in the old days. From the floor up to the ceiling, the furniture were also made from it. And also the bed where i am lying down. The whole room is picturing an old life from an old, black and white photo.

The room is just illuminated by a single lamp  beside the bed, and I could certainly tell that it is past 12 o'clock in the evening.

I close my eyes and tried to remember why i am here, but the last chaos before i fall asleep was the only thing i could remember.

And then an image where i saw Dylan pop in. His blood, his scent, his eyes. As if that image we're still in front of my eyes.

"Imposible" i mumbled it in the air and tried to sit down.

Dahan-dahan ang ginawa kong pag-upo dala narin ng panghihina. Pinakiramdaman ko ang paligid gaya ng palagi kong ginagawa sa tuwing hindi pamilyar ang lugar na kinalalagyan ko.

May isang prisensya lamang ang rumehistro sa pandama ko at ang nilalang na iyon ay patungo sa silid kung nasaan ako. Ngunit ang nagpaalarma sa akin ay ang katotohanang hindi pamilyar ang prisensiya niya.

My body move on its own and hide behind the door, my claws immediately expand it's sharpness as i wait for the door to open. Isang malalim na paghinga ang pinakawalan ko matapos magawa iyon. Maliit na galaw lamang ngunit pakiramdam ko ay maraming lakas na ang nawala sa akin.

Isang palatandaan na nanghihina parin ang katawan ko.

Dahan-dahang bumukas ang pinto ng silid. A woman figured step inside and i didn't waste a single second. I was about to get on her back and point my nails on hher neck but the next thing i know is how i grunt on pain when that person pinned me on the floor.

Napakabilis ng kilos niya, na kahit ang mga mata ko ay hindi nasundan ang galaw niya.

"Gaya ng inaasahan ko." I tilted my head a bit, only to see that it is an old woman.

"Sino ka!?" I ask her but her face didn't show any fear, instead she stay calm as she stare at my eyes.

I feel hopeless, iyon ang unang naramdaman ako habang nasa ganoong sitwasyon. A kind of feeling that makes me frustrated.

Ganoon na ba ako kahina para mapatumba ng isang matanda? It add fuel to my frustrations but it quickly disappeared when she release me.

Nanatili ako sa ganoong ayos habang siya ay maingat na binalikan ang tray na nasa tabi ng pintuan. Hindi ko alam kung anong iisipin sa mga sandaling iyon, tila mas lalo akong nanliit sa sarili ng maisip na nailapag niya ang bagay na iyon ng maayos bago magawa sa akin ito.

I was about to get up but my arms couldn't even hold my body. Bumagsak lamang ulit ako sa sahig kasabay ng paghabol ko sa aking paghinga.

"Hindi mo dapat pinupwersa ang sarili mo. Tiyak na kakailanganin ng sapat na oras upang makapag-adjust ang katawan mo sa parusang ginawa mo sa sarili mo." Inalalayan niya ako pabalik sa kama habang sinesermunan, at hindi ko magawang magsalita pabalik dahil sa huling sinabi niya.

Bumalik ang tingin ko sa mga mata niya at siya na mismo ang sumagot sa kung anong tumatakbo sa isipan ko.

"Nasaksihan ko ang ginawa mong pagtanggap sa dugo ni Dylan kanina kaya't alam ko ng may mali sa sitwasyon mo."

"Si Dylan?" Wala sa sariling naitanong ko at tila kusang bumaba ang depensa ko ng maalala ang panaginip na iyon.

Bumuntong hininga lamang siya bago tumango sa akin. Kinuha niya ang telang nasa tray na hawak niya kanina at marahang hinawakan ang braso ko. Dahan-dahan at maingat ang bawat dampi niya upang maalis ang mga dugong na nasa balat ko at doon ko lamang napansin na nawala na ang ilang sugat at galos na natamo ko.