The Soulless Queen (COMPLETED)

Soulless Chapter 13: Obscure Sunshine

Soulless Chapter 13 :
Obscure Sunshine
~♛♛♛~

No matter how hard I tried to conceal it, is the risk that there's someone whose willing to slap me by the truth.

Athalia is the one who just did it.

The unnamed battle between us stop, and I let her win. Just this time.

Pinatigil niya ang ginawa kong parusa at isinigaw sa lahat na hindi na iyon mauulit pa. Some doubt her, I can hear them and Athalia knows it too. But my cousin just laugh at them.

I shook my head and sat on the mahogany chair.

Few more moments and my guess finally arrived. Carolina, the right hand and the personal secretary of Tiyo Valdemor. Her pair of orbs send me the message, inviting me to come with her.

I follow her, and as we walk everyone give us a way.

Wala ng nagtangkang tumingin sa akin, animo'y mga maaamong tupang nakayuko sa isang mabangis na leon ang mga itsura nila. Isang bagay na tanging sa akin lang dapat ibigay.

Nang makarating kami ay mabilis na binuksan ni Carolina ang pinto. Walang salita akong pumasok kasunod siya. Sa isang bahagi ng silid naroon si tiyo Valdemor, tutok ang mga mata sa akin.

"Iwan mo muna kami Carolina"

Tumalima ang babae at sa isang iglap lamang ay pinuno na kami ng nakabibinging katahimikan.

Bumuntong hininga si tiyo at sinenyasan akong maupo sa isang mahabang sofa. I waited until he offer me a cup of tea and be seated in front of me.

Valdemor Valentin, the father of Athalia and my mom's only sibling. One of the ruthless vampire in council and inside the harilia Vaste's, but for me. His my uncle, the only one who could appreciate my existence and the kind of father I don't have.

Sa tuwing kaharap ko siya bumababa ang lahat ng bakod na itinatayo ko para sa iba. I can be the Elise I want to be, whenever his around.

"I've seen everything Elise"

Siya, siya lamang ang tumatawag sa akin sa pangalang gusto ko. For him I am Elise and not Eloisa Selestina. Sa harap niya, isa parin akong bata na dapat hayaang maglakbay.

Nagbaba ako ng tingin dahil sa hiya. Nakikita niya ang mga maling nangyayari sa bawat oras at parang ngayon lang pumasok sa isip ko ang ginawa ko kanina lamang.

"Nag-hihintay ako ng dahilan Elise"

Huminga ako ng malalim at sumagot ng totoo. "Wala pong eksaktong dahilan ang ginawa ko tiyo"

"Ginusto mo lang?" Tumango ako ngunit hindi parin nag-aangat ng tingin.

"Ngunit alam mong hindi ako naniniwala. Look at me little princess" I did what he say, nag-angat ako ng tingin at sinalubong ang may pang-unawa niyang mga mata. I envy Athalia for having him as a father.

"There's always a hidden reason in every act we do. Hindi kita pinagsasabihan bilang ang punong tagasubaybay ng paaralang ito ngunit sinasabi ko ito bilang pangalawang ama mo. Elise, hindi sa lahat ng pagkakataon mabuti ang katungkulan bilang mataas, minsan kailangan mo ring pumantay sa karamihan. Hindi masama ang tumapak sa lupa paminsan minsan. Huwag mong tularan ang iyon ina, may kakayahan kang higit sa kaniya. At ako at si Athalia ay naniniwalang mas higit ka pa bilang tagapag-mana" his words is soothing my broken heart but then, what he said is something my mother forbid.

Hindi dapat ganoon. Ang mataas ay dapat manatiling mataas. That's what my mother always saying.

Nag-iwas akong muli ng tingin at binalingan ang tsaang nasa harapan ko. I wish I could do it. Gusto kong maranasan ang mabuhay ng normal. Walang reputasyon at pangalang kailangang ingatan at higit na walang dapat tapatan. But life is a bitter sweet torture for me, I can't be what he wish.

"Hindi iyon madali tiyo, alam niyo ho iyan."

"Lahat ng bagay ay nagiging madali kung gugustuhin natin. Ngayon gusto kong malaman ang totoong dahilan ng ginawa mo kanina?"

"I-...I-" I'm lost of words  literally while staring at the carpeted ground. Sa isang iglap nakalimutan ko ang tungkol sa posisyon ko sa pag-ulit ng tanong na iyon.

Bumuga ako ng hangin, finally admitted that what I did earlier has a reason but I can't say it. I can't say the real reason so in the end I stand on my feet and run off from his ruthless question. "I'm sorry tiyo, I forgot about a task that I need to do. I must finish it today before the sun hides"

It is so damn childish, I know. But damn! Anong dapat kong sabihin? Na kasalanan ng lobong iyon kaya uminit ang ulo ko? That's a big shame over my name.

Akmang bubuksan ko na ang pinto ng marinig kong tumawa si tiyo.

"I can smell him around you Elise. Make him as a friend my dear princess, that boy is a sunshine in this school"

I absentmindedly pouted my lips before I finally open the door but in the end a smile show on my lips. Hearing his laughter is something that I and Athalia always treasure.

But no, I won't be friend with a wolf, his no a sunshine but a trouble to be.