The Soulless Queen (COMPLETED)

Soulless Chapter 72: Queen's Cage

Soulless Chapter 72
Queen's Cage
~♛♚♛~

"......Sa akin ka lang Eloisa, ako lang ang iyon ina, tutuparin ko ang pangarap mo, gagawin kitang reyna. At ikaw lang ang kilalanin ng Harilia, ikaw lang..."

Napalikwas ako ng bangon ng tila ibulong muli sa akin ang bangungot na iyon. Wala sa sariling niyakap ko ang sarili ko ng mga sandaling iyon. For the first time I could feel how cold my blood. How the air seems to brush my skin in a frightening way or how to get feared by an unknown nightmare.

The voice seemed to come from a devil, a whisper that could drag you to the depths of despair and leave you utterly helpless.

"Everyone leave!" That scream pull me back to reality. Noon ko lang inilibot ang tingin ko sa paligid ng marinig ko ang sigaw na iyon ni Violetta.

Agad na lumabas ang dalawang tauhan na nag-aayos ng kalat sa silid ko. Ngunit bago sila tuluyang lumabas ay kitang kita ko ang awa sa mga mata nila. Iniiwas ko ang tingin ko at agad na hinawakan ang kumot na nasa mga binti ko. Noon ko lang napansin ang panginginig ng mga kamay ko at sa di ko maipaliwanag na dahilan ay tila ayaw ng mga itong sumunod sa akin. Ayaw nitong kumalma.

Wala sa sariling ibinaba ko na lamang ang mga kamay ko.

"Lady Eloisa, how do you feel? Do you need anything?" Umangat ang tingin ko kay violetta upang magsalita ngunit maging ang tinig ko ay tila nawala ng mga sandaling iyon.

Hindi ako tiyak kung anong nakita niya sa mga mata ko upang lapitan niya ako at yakapin. Nabigla man sa ikinilos niya ngunit agad ko ring ibinalik ang yakap na iyon gamit ang nanginginig kong mga kamay. At aaminin ko na iyon lamang ang tila kailangan ko ng mga sandaling iyon.

Isang yakap sa kahit na sino, upang ipaalalang hindi ako nag-iisa.

"Stop thinking too much my lady, I am sure that lady cornelia didn't mean to hurt you nor to put you in any pressure."

And just like that, the nightmare came back. Violetta's word make the nightmare real. And this time, I know that it did happen. And that sinister whisper was from my mother.

Kumalas ako sa yakap at wala sa sariling lumayo sa kaniya. She look so concerned that it make me want to cry. Ngunit alam kong hindi iyon totoo, alam kong ang kalagayan ng aking ina ang prayoridad niya at hindi ang sa akin.

After all, she serve my mother first. She is her first servant. And the loyalty she have for her won't fade.

And I feel betrayed.

This woman is the only one who has made me feel like a child. She's the only person I can define as a mother. Yet here she is, reminding me that she's a servant, tasked with controlling my emotions towards the queen.

I calmed myself and tried my best to regain my emotions, my stance and my dignity.

"Stop depending her violetta, just stop. Alam kong hindi anak ang turing niya sa akin." Parang may nakabara sa lalamunan ko habang sinasabi ang mga salitang iyon sa kaniya, ngunit mas dapat yatang sabihin na para sa akin ang mga salitang iyon. And It hurts to say those words, it hurts to accept the truth.

"Please believe me, Lady Eloisa, when I say that she always put you on top. You are the only daughter she asked for. I know because I saw how happy she was the moment you were born."

I stared at her orbs, looking for something that could make me believe by what she said. But all I could see is a woman who's loyal to her queen. Walang parte noon ang para sa akin.

Wala sa sariling natawa ako, isang malakas na tawa na unti-unti nawala. "If you could just hear what she said last night, you will never gonna say those things to me right now. Alam kong alam mo, na hindi anak ang tingin niya sa akin. Isa lang akong bagay na maaari niyang gamitin laban sa aking ama. A trophy to ensure her position beside my father. A thing that she could use to grab what she couldn't have. At hindi pagmamahal ang tawag dun violetta." I lay back on my bed and stared at nothingness.