The Soulless Queen (COMPLETED)

Soulless Chapter 31: Stranger's Smile

Soulless Chapter 31:
Stranger's Smile
~♛♚♛~

I drove my car away from Harilia Vastes.

Wala akong direksyon ng mga oras na iyon at may isang malinaw na bagay lamang akong gustong gawin, ang lumayo.

Just for a moment, just for a little while.

I needed to breathe from everything. I need a sole time for myself bago ako ipatawag sa palasyo dahil sa pagliban ko ngayon.

Matagal ang naging byahe ko at dinala ako ng pagmamaneho ko sa dulo ng lumeria. Sa lugar kung saan pakiramdam ko malaya ako.

I parked my car and started to walk my way back to the same spot where i used to sleep. Ang lugar na ito, pakiramdam ko santuwaryo ko ito noon. Yung ilog, yung mga hayop at ang buong kalikasan. Lahat ito napapakalma ako.

But as i stared at it i still feel lost. My mind went back to the things that i did in my past.

Iniisa-isa ko kung may mga bagay ba akong nagawang mali para parusahan ako ng ganito. I obeyed them, I followed them, I did all i can do to make them see that i am worth of everything!

Pero dumating lang si Alicia, nawala na sa akin lahat.

"What i needed to do?" I whisper on the air, pero ramdam ko na tila kahit ang hangin ay gusto narin akong layuan.

I keep on whispering my agony, na baka sakaling tangayin ang mga iyon sa Harilia at marinig ng mga nilalang na pinahahalagahan ko. Na baka sakali, maisip rin nila ako.

Yumuko ako sa mga palad ko at muling umiyak.

I am not a cry baby, malakas akong babae. Hindi dapat ganito ngunit ang puso ko, pakiramdam ko hindi na para sa akin iyon.

Sa pag-angat ko ng ulo isang pamilyar na ala-ala ang nakita ko sa mismong harapan ko.

Isang lalaking nakasuot ng puting damit ang palapit sa akin. I couldn't see his face because of the light ngunit natitiyak kong nakita ko na ang ganitong tagpo noon.

"A woman's tears shouldn't dry by herself. Dapat may lalaking gumagawa noon para sa kaniya." He took his White handkerchief and started to wipe my tears. "Dahil ang bawat luha galing sa magagandang mata ay sing halaga ng mga dyamante."

Nakatingin lang ako sa berde niyang mga mata ng mga oras na iyon, at nung ngumiti siya pakiramdam ko muling bumalik ang hangin sa paligid ko.

"You're the wild flower of the Noble land of Harilia, i am lucky to meet you lady Eloisa."

Kilala ko siya, siya ang bagong hari ng Safria. Si Lukas Crilton, ang pinaka bata sa lahat ng mga pinuno.

Tinaliman ko ang titig ko at inayos ang sarili. Tumayo rin ako upang makalayo sa kaniya.

"It's Elise for you."

"Nothing change, bagay rin naman sayo ang pangalang iyon. I am the new alpha of Safria, Lukas Crilton, lady Elise." He bowed his head as a courtesy, ngunit hindi nagbago ang ayos ko.

I want to speak but i couldn't find any words to say. Dapat ay sinusungitan ko na ang gaya niya ngunit naiisip ko ang posisyon niya. I won't risk the Harilia for this.

"I'll take my leave then, please enjoy the place your highness."

Akmang tatalikod na ako nang muli siyang magsalita.

"Why don't you join me princess? Sigurado akong kailangan mo ang lugar na ito higit sa akin."

"Then why not leave me alone?" Dapat ay maging mabait ako sa gaya niya ngunit hindi ko kaya, yung galit sa puso ko, naroon parin at hindi nakakatulong ang prisensiya niya sa sitwasyon ko.

"Feisty, like how the royalties describe you." Naupo siya sa pwesto ko kanina at tinapik ang lupa na katabi noon. "My mom used to say to me before that if you couldn't tell it to a friend then find a stranger, he'll listen to you without judging you." He smile after that at may kakaiba sa ngiti niya na hindi ko mapangalanan. "Naniniwala ako doon lady elise at naniniwala rin ako na ako ang kailangan mong estranghero." He winked at me and for some unknown reason it make me laugh.

"Kakaiba rin pala ang tiwala mo sa sarili. Masiyado yatang mataas mr. Crilton."

"Oh, i prefer you to call me Lukas lady Elise."

I rolled my eyes as i take my seat, but not on his side. Sapat ang distansiya para makahinga parin ako at hindi pagmumulan ng kahit anong kwento.

Tumingin ako sa tanawin sa harapan ko at ganoon nalang kabilis nahatak muli ang utak at puso ko pabalik ng Harilia. Nakakatitig lang ako sa tanawing nasa harapan namin pero alam kong ang mga mata ko ay ang senaryo parin kanina ang nakikita.

Maybe his right, i needed someone to listen to me. Hindi siya nakatira sa Harilia, hindi ko kailangang mangamba na ikalat niya ito sa Harilia.

Pero habang iniisip ko rin iyon naalala ko bigla si Dylan at ang pangakong binitawan niya. If i am going to tell him about my agony, what will happen to Dylan? Malungkot akong napangiti nang maisip na kung sa ibang pagkakataon ito naganap, malamang na sariling kahihiyan ko ang iisipin ko at hindi ang lobong iyon.

And i decide to not tell anyone.

I can live having that secret inside my soul as long as he is safe.

I needed him safe.

"I really envy those who migrated in your land during the first war. The Vaste's are one of them." Lumingon ako sa kaniya at basang basa sa mata niya ang kakaibang lungkot na hindi ko mapangalanan. "Ang swerte ng lalaking iyon dahil may isang matapang na prinsesa ang naghihintay sa kaniya."

The word prinsesa lingered on my head at isang mukha ang naalala ko.

"My seer told me to visit this land and i will find the diamond that i am looking, tama siya nung sinabi niya yun."

"May dyamante ka bang nakita?" I asked to make this conversation long.

Hindi ko pa kayang bumalik ng Harilia.

"Mas mahalaga pa sa dyamante prinsesa."

"Could you please stop calling me prinsesa. I don't want to hear it." Kinuyom ko ang palad ko at tumingin sa tanawin na nasa aming harapan.

"Why? Does the person who called you that, are the one responsible for your tears?"

Hindi ako sumagot at hindi rin gumalaw ngunit nagpatuloy siya sa pagsasalita.

"I am in no position to speak against him but the mere fact that he made a woman cry is all enough to call him an asshole. If the word princess is already claimed by someone, then I'll call you queen. Queen Elise Crossiford."

I glance at him after hearing it.

I can't justify why my heart beats faster as i look at his orbs, his smile and the way he looks at me.

It's so amazing how a stranger like him made me smile and make me forget how this day turned out to be so cruel.

I found myself whispering the name that he called me. "Queen Elise Crossiford, i like it."