The Soulless Queen (COMPLETED)

Soulless Chapter 27: Face Behind Façade

Soulless Chapter 27:
Face Behind Façade
~♛♚♛~

They chase the culprit of the arson and the massacre on the woods, habang ako ay hinatid ng isang rank sa loob ng imperial.

I am shaking in fear and i cannot control it nor calm myself.

Imbes na maupo ay wala sa sariling nagpalakad-lakad ako sa loob ng kwarto ko.

It's the first time i saw a crime, natakot na ako sa panaginip ko ngunit hindi ko inaasahan na limang beses iyong nakakatakot na masaksihan ng aktwal.

Their eyes, their blood, their smell and the fire. It still in my head! And i can clearly see it, na para bang nasa harapan ko parin iyon.

Hindi ko namalayan na hawak ko na ang mga buhok ko ng madiin, kung hindi lamang lumitaw si Dylan sa bintana ng silid ko.

"Prinsesa!" I can see the bullets of sweats in his face, maging ang hingal niya. Akala ko ay kakalma ako, dahil kailangan ko iyong gawin lalo pa at nasa harapan ko siya, ngunit tila mas naramdaman ko ang takot ng mga sandaling iyon at mabilis na lumapit sa kaniya at yumakap.

I was trying to control my emotions and my tears but when he hug me back i feel like a lost kid in the wood.

My body is trembling and my cries are the only thing that filled this solemn night.

"I was so scared! Nakita ko ang mga dugo nila dylan, yung mga mata nila! Oh my god! I don't want to see it, it's just a nightmare right? Just a nightmare? Please... It is just a nightmare!"

Hinagod niya ang likod ng ulo ko at inakay ako papunta sa higaan ko. He help me to lay on my bed at mas natakot ako ng maisip na posibleng iwan niya ako ng umalis siya sa tabi ko.

I sat straight ng makitang palapit siya sa bintana. "Please Dylan, don't leave....Natatakot ako, wag mo kong iwan." I plead.

Lumingon siya bago mabilis na isinara ang binata ko, bumalik siya at humiga sa tabi ko. Mabilis akong yumakap sa kaniya at sumiksik.

I cried silently on his neck and i feel so safe at that moment.

"Tahan na prinsesa, hindi ako aalis. Wala akong balak umalis sa tabi mo, matulog ka na. Panaginip lamang iyon, pag-gising mo bukas narito parin ako."

Sinubukan kong kumalma dahil baka iwanan niya ako kapag hindi ako tumigil.

Pilit kong inisip na normal lamang ang mga nakita ko. I tried it very hard at marahil, dala ng pagod ko sa buong magdamag ay nakatulog din ako sa mga bisig niya.

--

"We are honored to have a new seer that help us last night get rid -"

One of the head that supervised the whole university, stand in the middle of the podium- announcing my great contribution from the last night incident. Kahit na wala naman akong ginawa maliban sa tawagin si tiyo.

Dylan told me that this thing would come. Ginagawa raw ito ng paaralan, upang ipakita ang kakayahan ng mga royalty, lalo na kapag may mga ganitong insidenteng nagaganap.

Si tiyo noon ang palaging nasa posisyong ito at hindi ko akalain na ako naman ngayon. At aaminin kong hindi ako natutuwa kahit nakikitaan ko ng paghanga ang lahat ng estudyante maging ang mga guro. Narito rin ang ilan sa mga council at natutuwa rin sila sa kakayahang mayroon ako, maging sa tapang na pinakita ko kagabi.

Pero ang hindi nila alam ay nanginginig ang buong katawan ko sa takot. Last night was not a joke, nor a thing that everyone could be proud off.

Pero lahat sila iyon ang tingin.

I look at Dylan whose clapping his hands, he nod on me and i can see that his worried about my condition. Alam niyang ayokong lumabas ngayon ng silid ko, ngunit kailangan kong gawin ito. And he knows very well that i still feel scared, but i need to do this.

I compose myself, and calm my nerves every second. Lumilingon ako kay Dylan kapag pakiramdam ko ay ang insidente kagabi ang nakikita ko imbes na ang mga estudyante.

Parang ang tagal ng seremonyas para sa kalahating oras lamang. Nang humingi sila ng speech mula sa akin ay kinailangan kong pilitin ang sarili kong tumayo at ipakita ang Eloisa ng bayang ito.

I gathered every strength i have until the program went over.

Sinikap kong lumihis ng daan at lumayo sa kahit na sino. I need to go to my room but athalia suddenly appear right in front of me.

"Why?" The only words i could say na kinailangan ko pang kumapit sa pader upang hindi ako bumagsak sa sahig.

Athalia eyed me from head to toe, at alam kong walang takas sa kaniya ang nangyayari sa akin.

"You look like deteriorating insan. Masama yan." Umiling pa siya bago lumapit sa akin.

"Yeah, nakakapagod kasi yung program."

Iniakbay niya ang isang braso ko sa balikat niya at inalalayan akong maglakad. "Baliw ka kasi, nagpakita ka pa sa kanila pwede namang huwag na."

As if i could do that. "Makakarating kay mama kapag nangyari yun, pagagalitan na naman ako noon kapag nalaman niya."

"Thanks to politics ego, babagsak ka na. Hurry up! Kailangan natin makapasok kaagad sa kwarto mo."

I nod, but never utter a word pagod na pagod na ako at sigurado akong minumura na ako ng pinsan ko lalo na nang tila hindi ko na maihakbang ang mga paa ko.

Napaupo na ako sa sahig maging si athalia, at pilit akong itinatayo pero wala na talagang enerhiya ang katawan ko upang maglakad.

My eyes are starting to get blur and just a second glimpse of athalia's annoyed face before i fall asleep. I know the possibilities that Athalia would leave me here.

At alam kong bukas siguradong magsisisi ako dahil sa hallway lamang ako nakatulog. Athalia should run for her life, tomorrow, definitely.