The Soulless Queen (COMPLETED)

Soulless Chapter 15: The Monarch

Soulless Chapter 15 :
The Monarch
~♛♛♛~

Mira's appearance still baffling in my head. May libro nga akong hawak, may guro sa harapan, at may mga matang nakabantay, pero hindi noon naalis ang pag-iisip ko tungkol sa kaniya.

Three days had been past after that incident, the day seemed to be normal like the others but for some reason it felt not. It quite bothering me not because I care much about her, but because of that incident. How come I didn't feel her? or more to say I never felt her presence.

Nasa harapan ko siya noon pero kahit kaunti ay hindi ko siya naramdaman.

"Lady Elise, ayos lamang ba kayo?"

Imposible naman na may gawin si Mira na labag sa aming batas. Isa rin sa konseho ang ama niya, hindi man ganoong kataas iyon ngunit alam kong malaki ang pagpapahalaga ng buong angkan nila sa Harilia lalo na sa pamilya namin.

"Lady Elise?"

A hand wave in front of me, pulling me back to reality.

Professor Latianna looked bother but at the same time not pleased by it. Alam ko na kung may pagkakataon siya ay sisigawan niya ako dahil sa ginagawa ko sa klase niya ngunit dahil sa pangalan ko kaya't hindi niya magawa. At walang kahit sino ang pwedeng gumawa noon.

"Mind sharing us what's been bothering you, Princess?" It may sound concern but for me it isn't. The way she called my title, I knew already what's running on her mind. I can see through her face how she hated my existence, the feeling is mutual but I don't need to inform her about it. I am sure just by now that she already knows it.

Instead of answering her query, ay tumayo na lamang ako. I stared at her black eyes and speak with a title. "It is none of your business, I will tell my mother that you're teaching skills wasn't interest me. Maybe the board can do something about it or better yet, the council" when she heard it ay nakita ko ng malinaw ang pagtalim ng mga mata niya, but it's just a glimpse.

"Forgive me for asking Lady Elise" nakayuko ang ulo niya bagay na gustong gusto kong palaging nakikita. "Please don't tell the board especially the council about it"

There's a hint of leniency in her voice but that doesn't appeal on me.

I left the room without any assurance that I will not tell the council about it. Letting her to think the worst to come. Gusto ko ang pakiramdam na hahayaan ko siyang mabaliw kaiisip ng ilang araw, and sure that after a couple of days she'll think that I am just a kid bluffing about it and that more interest me, I will let her breath for awhile then let the council judge her death day as a professor.

A very deadly way to kill someone's, mentally then physically.

Malaya ang lahat na isiping wala akong awa. Well it is true, walang nagturo sa akin ng salitang iyon kaya paano ko malalaman kung paano iyon gamitin? And besides I know that my mother like the bloodline of that girl. At hindi malabo na isa sa mga kapatid ng babaeng iyon ang hilingin niyang ilagay ko sa konseho oras na magkaroon na ako ng posisyon sa Harilia, mas mataas sa katungkulang meron ako ngayon, kaya habang maaga lilinisin ko na ang mga basurang gustong ikalat ng aking ina. An early cleaning before my special day.

Naiintindihan ko ang kagustuhan ng reynang dumating ang araw na iyon. She maybe the queen today but she's nothing but a mere display.  Why? Because she dedicate her life to serves the king and not this land.

She's nothing compared to me.

"Salubong ang kilay at walang buhay na mga mata. Wala bang araw na hindi kita makakasalubong na ganiyan ang itsura mo?"

He appeared, again. Ngunit kung sa library naitago ko siyang kaagad ngayon ay malabo na. We are standing in front of the vampires building. Matalas ang pandinig ng mga kauri ko at malawak ang kuryosidad, lalo na kung ako at isang lobo ngayon ang paksa.

Gumala ang mga mata ko sa paligid at awtomatikong umiwas ang lahat at umaktong hindi kami napapansin. Then my eyes landed on the wolf who have the confidence to stared at me and talk.

Sa pagkakataon na ito, ayoko ng magbanta dahil mukhang humihiling ng maagang kamatayan ang isang ito.

I gave him enough time to stare at me.  Enough time for him to notice that I don't want to talk with him, nor having a time like this.

Dapat siguro ay tinuluyan ko na ang buhay niya ng gabing iyon.

"Mag-usap tayo, pwede ba iyon kamahalan?" Nakangiti siya, ngiti na kayang magpapayag sa kahit na sino.

Tumaas ang kilay ko, hindi dahil sa ngiting iyon kundi dahil sa kapangahasan niya. Sino ba siya sa tingin niya para humiling sa akin ng ganoong bagay? He might be the son of his packed, pero anong laban noon sa posisyon ng aking ama? Wala.

Mataas ang posisyon ko kumpara sa kaniya and yet he is asking me to waste a minute talking with him. That's absurd, in my part- it is.

"Umalis ka sa daraanan ko"

Inaasahan ko na tatalima siya, ngunit para lamang akong nakipag-usap sa hangin, ni hindi rin nawala ang nakakainis niyang ngiti na ipinagyayabang sa lahat.

"Hindi mo ba narinig ang sinabi ko? Umalis ka sa-"

"Narinig ko kamahalan, malinaw pa. Pero gusto kitang makausap, mahalaga ito at may kinalaman sa Harilia. Aalis ako kapag pumayag ka ng makipag-usap sa akin. Tsaka utos ng mga nakatataas ang bagay na ito"

May parte sa akin na hindi naniniwala sa sinabi niya. Ngunit may parte rin na gusto nang pumayag. Hindi dahil sa pesteng ngiti niya kundi dahil sa kakaibang kahihiyan na nakukuha ko.

Siguradong maya-maya lamang ay kakalat na ang kaganapang ito sa buong eskwelahan, at ikasisira ko nang husto ang bagay na iyon.

Isang hamak na lobo nagawang kausapin ang isang maharlikang gaya ko.  At kung mas magtatagal pa kami sa pwestong ito ay tiyak na ikamamatay ko na ang balitang kakalat mamaya.

Huminga ako ng malalim at pinakawalan ang mga salitang ni sa panaginip ay hindi ko masabi.

"Sige, sumunod ka sa akin"