MOJE ROZMOWY Z BOGAMI

Koniec.

Heh, pamiętacie jak kiedyś, jakiś milion lat temu, kiedy była taka nazwa rozdziału to niektórzy byli jak: „Nie strasz mnie, okej?!?!?!".... Cóż, jakby wam to powiedzieć... Teraz to koniec i kropka, więc to naprawdę koniec. Koniec rozmów i headcanonów też (ale to jest opisane tam).

To koniec rozmów, naprawdę.

Ares: Dasz sobie radę bez tego?

Ja: I tak i tak już strasznie dawno tego nie pisałem.

Hermes: No tak, ale zawsze miałeś dodatkowy rozdział, albo dwa. W razie czego.

Ja: Wiem. Ale kończę headcanony na siódmej części i to też kiedyś muszę. Poza tym, teraz skupiam się na studiach i rzeczach innych do pisania, a nie wattpadzie – to nie są już moje priorytety.

Ares: Wow. A jednak nawet ty potrafisz troszeczkę dorosnąć.

Ja: To powinno być nostalgiczne zakończenie, czemu zmuszasz mnie do powiedzenia: zamknij mordę?

Ares: To nie pogrzeb.

Hades: Niestety.

Demeter: Jednak coś umiera.

Persefona: Zazwyczaj zaraz po śmierci coś się rodzi.

Ja: Owszem. Spełniam się artystycznie, piszę głupią pracę proseminaryjną, później będę pisać głupią pracę licencjacką. A pomiędzy tym będę jeść i pisać swoje rzeczy.

Hermes: Podobają mi się twoje priorytety.

Apollo: Nie żeby coś, ale plaster najlepiej odkleja się na szybko.

Artemida: I właśnie dlatego zawsze zajmuje ci to kilka minut...

Ja: Nieważne. A poza tym, czasami plastry mają mocny klej i nie da się ich odkleić szubko i pojedynczo...

Ja: Poza tym, w życiu chodzi o to, aby cierpieć.

Herkules: Koniec treningów z Aresem i Hadesem. Do odwołania.

Hades: A było tak miło.

Ja: Czasami było.

***************************************************************************

No to pa. (+ przepraszam za wszystkie wczesne rozmowy, gdzie humor jest obrzydliwy i gimbusiarski, byłem wtedy w gimnazjum i pisałem to żeby podobało się to ludziom, którzy wtedy to czytali)

To koniec rozmów.

Tak naprawdę i definitywnie.

Pa, pa.

Do nie zobaczenia w następnym rozdziale/odcinku/części.

HERMAFRODYTA I BOGOWIE