Anlaşmalı Arkadaş - Yarı Texting

BÖLÜM 39

🌼🌼🌼

Bugünün anlamı benim için özeldi. Bugün hem babamla annemin evlilik yıl dönümü hem de Halil ile buluşacağım gündü. Annem ve babama her zaman imrenmişimdir. Annem hiç romantik bir kadın değildi, onun aksine babam da tam bir aşk adamıydı. Özel günleri unutmayan, sürekli anneme onu sevdiğini söyleyen ve çok güzel olduğunu belirten bir adamdı babam. Babamın nahif karakterine tezat annem tabiri caizse odun gibiydi. Ama buna karşılık çok büyük bir saygısı vardı babama. Birbirlerine bağırıp çağırmayan, bakışlarından aşık oldukları anlaşılan bir çifti onlar. Bu yüzden hep babam gibi birisi çıksın karşıma istemiştim. Eğer bir gün birini seversem babama benzesin derdim. Ve şu sıralar fark etmiştim ki Halil babama gerçekten çok benziyordu. Onun gibi kalbi güzel, niyeti iyi bir adamdı. Ve ikisinin ortak noktası beni çok seviyorlardı. Bu düşünce bile beni mutlu etmeye yetiyordu. Halil'imi düşünce güzel hissediyordum.

Yürüdüğümüz sahil yolunda yüzümde aptal bir gülümseme dolanıyordu. Halil de fark etmiş olacak ki bana dönüp sordu.

"Sen niye gülüp duruyorsun, bir şey mi geldi aklına."

Yüzümde muzip bir ifade oluştu o an. Dönüp başımı aşağı yukarı salladım.

"Anlıyorum." dedi Halil bir iç çekerek. "Bana da oluyor, seni düşününce."

Kendimi tutamayıp kıkırdarken biraz hızlı yürüyüp onu birkaç adım arkamda bıraktım. Tekrar yanıma ulaştığında o da gülüyordu.

"Komik oldum değil mi?" diye sordu çocuk gibi.

Kafamı iki yana salladım. "Hayır, ben de seni düşünüyordum orada zaten, o yüzden gülümsemiştim."

Halil'in bir an gözleri parladı. O kadar güzel gözüküyordu ki şu an...

"Sen beni mi düşünüyordun?" diye sordu utanarak.

"Ben bu aralar seni çok sık düşünüyorum Halil'im." dedim kendimi tutamayarak. İçimden ne gelirse söyleyiveriyordum şu an.

"Yaa." dedi Halil ellerini arkadan birleştirerek. "Niye ki?"

Omuz silktim. "Bilmem, aklımdan çıkmıyorsun bu aralar."

Halil dudağını ısırarak yukarı baktı bir şey düşünür gibi. Sonra yine baktı. "Bana da oluyordu böyle ama benim sebebim belli. Senin neden aklından çıkmıyorum Feride."

Öyle bir ifadeyle sormuştu ki soruyu, ne yalan söylemeye, ne de geçiştirmeye dilim varmadı. 

"Sadece... Sadece seni düşünmek bana huzur veriyor. Aklıma geldiğinde mutlu oluyorum Halil." 

Halil ellerini bir anda yüzüne kapatıp arkasını döndü. Ben ne yaptığını anlayamadan tekrar bana çevirdi bedenini. "Feride." dedi coşkulu bir sesle. 

Yüzü bu sefer baştan aşağı kızarmıştı. Gözlerine beklentiyle  baktım. 

"Feride." dedi tekrardan. "Yoksa sen bana aşık mı oldun?" 

Evet. Kesinlikle bu soruyu beklemiyordum. Halil de şaşkın görünüyordu. Ne diyebilirdim ki bu soruya. Aşkın ne olduğunu bilmezken, hissettiğim bu şeyin ne olduğunu anlamamı mı bekliyordu. Kabul ettiğim şeyler vardı evet, Halil'in hep yanımda olmasını istiyordum mesela. Onu düşünmeyi, onunla vakit geçirmeyi, onu mutlu etmeyi seviyordum. Diğer arkadaşlarıma böyle değildim, yani en azından gece yatmadan evvel kimseyi düşünüp mutlu oluyordum. Halil haricinde kimseyi... 

Daldığım düşüncelerden Halil'in meraklı sesi ile çıktım. 

"Feride cevap vermeyecek misin?" 

Dudağımı ısırıp başımı eğdim. Sonra düşünmeden birkaç adım attım. Kollarım güzel çocuğun beline dolanırken, başım da omuzuna yaslandı. Kalbinin atışlarını duyabiliyordum. Ve benimkinin de... 

Çok geçmeden belimi saran kollarla daha da sokuldum Halil'e. "Halil'im ben aşk nedir bilmem ki soruna cevap vereyim. Özür dilerim, sadece seni çok sevdiğimi biliyorum. Kızma bana." 

Halil bir eli belimdeyken diğer elini saçlarıma çıkarıp yavaşça okşadı. Birkaç saniye hiçbir şey konuşmadan öyle durduk. Hayatımın en huzurla saniyeleriydi. Bir süre sonra Halil'in nefesini şakağımda hissettim. "Feride. "diye fısıldadı kulağıma. "İzin verirsen, sana aşkı öğretebilir miyim?''