Anlaşmalı Arkadaş - Yarı Texting

BÖLÜM 56

🌼🌼🌼

Olduğumuz yerden nasıl fırladık bilmiyordum. Halil öyle hızlı koşup gitmişti ki hemen arkasından koşmamıza rağmen kaybetmiştik izini. 

"Halil'i arıyorum." dedi Mihre Hanım acilen telefonunu tuşlarken. Elimi elinin üzerine koyup durdurdum onu. 

"Aramayın boşuna, telefonunu kapatıp çantasına koymuştu sabah. Hala orada." 

Mihre Hanım hayal kırıklığıyla etrafına bakındı. "Böyle özel olarak gittiği bir yer var mı okulda?" diye sordu. 

Biraz düşünüp ardından kafamı iki yana salladım. "Sınıfa gidelim orada olabilir." 

Mihre Hanım sıkıntıyla dudağını ısırıp düşündü. "Şimdi yanına gitmeyelim bence, sen sınıfa git illa ki derse gelecek. Eğer gelmezse beni ara. Ben onunla evde konuşacağım sakin kafayla. Şimdi gergindir." 

Annesi olarak elbette ki en iyisini düşünürdü o.  Ama gerçekçi bakarsak o annesiydi ve eninde sonunda eski hallerine döneceklerdi. Şu duruma dışarıdan bakarsak Mihre Hanım çocuğunun sosyalleşmesini isteyen iyi yürekli bir anne, ben ise sahte bir arkadaş durumundaydım. Halil'e bunun böyle olmadığını açıklamam lazımdı ama daha önce onu bu halde görmediğim için ne yapacağımı bilmiyordum işte.  

Mihre Hanım yanıma gelerek elini omzuma koydu. "Sen şimdi sınıfına git Feride, ben akşam Halil'le düzgün bir şekilde konuşup anlatacağım her şeyi. Aklın kalmasın." 

Moralim o kadar bozuktu ki söylediklerine rahatlayamıyordum bile. Başımı salladığımda Mihre Hanım okuldan çıkarken ben de sınıfa doğru yok aldım. Halil neredeydi bilmiyordum, okuldan gittiğini düşünmüyordum ama. Adımlarım sınıf kapısının önünde durduğunda yavaşça kapalı kapıyı araladım. Sınıfa   girerken yavaşça başımı yukarı kaldırdım. Gözüm Halil'i görme umuduyla etraftan dolanırken camın kenarında arkası dönük bir şekilde duruyor olması büyük bir şanstı. 

Sınıftaki insanları umursamadan "Halil." diye seslenerek ona doğru hızla koştum. Halil sesimi duyar duymaz arkasını döndüğünde gözlerim onun kızarmış gözleriyle buluştu. Ağlamış mıydı? 

Ağlamıştı... 

Ve şimdi benim de ağlayasım gelmişti. "Halil'im." diye fısıldayıp ona yaklaşmaya çalıştım fakat elini önüme siper edip yanımdan geçmeye kalktı. Ona yaklaşmamı istemiyordu ama duramazdım. Koluna yapışıp kendime doğru döndürdüğümde sınıftakilerin gözü bize kaymıştı. 

"Halil dur bir konuşalım." dedim kolunu daha da sıkı tutarken. 

"Benim senin gibi bir yalancıyla konuşacak bir şeyim yok." diyerek sarf etti keskin sözlerini. 

Halil bana ilk defa böylesine hakaret ediyordu. "Halil saçmalama, ben sana yalan söylemedim. Bir dinlesen anlayacaksın." 

Kolunu benden kurtarmaya çalışsa da fazla sert davranmıyordu. "Neyi dinleyeceğim, beni nasıl kandırdığınızı mı? Annen senin iyiliğini istemiş diyeceksin, biz senin için yaptık diyeceksin ve ben de teşekkür edeceğim öyle mi?" dedi şimdiye kadar ondan hiç duymadığım kadar yüksek sesle bağırarak. 

Sınıftakilerin şaşkın bakışlarını fark edebiliyordum. Halil kolunu bir hışımla benden kurtarıp yerine geçmeye çalışırken önüne geçip göğsünden ittirerek tekrar durdurdum onu. 

"Halil, sen hikayenin en başını duydun sadece. Evet annen git Halil'e arkadaşlık et dedi ama ben bunu annen için falan yapmadım." 

"Daha fazla dinlemek istemiyorum Feride. Şu an çok kötü hissediyorum." diyerek yanımdan geçerek sırasına oturdu. 

"Halil biz gerçeğiz, senin yalan dediğin şey bir hafta sürdü sadece. Sonrası, sen ve ben gerçeğiz." dedim kendimi açıklamak adına. Halil bana bakmadan kafasını sıraya koyup uyku pozisyonuna geçti. Bu hale geliyor zaten bugün bir şey anlatamayacaktım biliyordum. Yarını bekleme düşüncesi ise sinirlerimi tepeme çıkarıyordu. 

Olduğum yerde gözlerimi kapatıp sakinleşmeye çalışırken "Ben anlatmıştım zaten sahte olduğunu." diyen Serkan ile kafamı ona çevirdim. 

"Yoksa sen bu Halil'e bakmazdın, demek ki ortada bir  şey varmış." 

Serkan'ın kendisini hiç alakadar etmeyen bu  konuya karşı söylediği sözler benim için son nokta olmuştu. Gözümü karartıp Serkan'ın üzerine atlarken bugünün tüm gerginliğini ondan çıkaracağım belli olmuştu şimdiden.