Anlaşmalı Arkadaş - Yarı Texting

BÖLÜM 10

🌼🌼🌼

Oturduğum yerde Halil'i düşünüyordum. Gerçi son zamanlardan her an onu düşünür olmuştum. Başta işe anlaşma ile başladık ama bu çocuk içime dert olmuştu. Ciddi anlamda bir manyaktı. Ne vardı yani birazcık kendini açsa. En azından bana...

Kantinde gördüğüm herhangi bir masaya oturmuş tostumu kemirirken, Halil'in bu teneffüs burada olacağının bilincinde gözüm koridordaydı. Biraz sonra kapıda başı eğik bir şekilde içeri giren Halil'i görünce yerimde kıpırdanıp tostun son dilimini de ağzıma attım. Hızlı adımlarla kantinci amcanın yanına giderek siparişini verdiğinde bende sessizce yaklaşıp arkasında durdum. Bir tost ve ayran alıp arkasını döndü. Bir anda beni görmesiyle irkildi. Birazcık da bilerek yapmıştım bunu onunla uğraşmak adına. Yüzü değişik bir ifade alırken yine ne kadar sevimli olduğunu düşündüm. Bal gibi çocuktu vallahi.

"Önümden çekilir misiniz?"

Kaşlarımı anlamaz bir ifadeyle çattım. Siz diye hitap etmişti bana. Manyak çocuk trip atacağım diye ne hallere gelmişti. İstemsizce kıkırdadım. Bakışlarını kaçırıp dudaklarını büzdü.

"Komik bir şey söylediğimi sanmıyorum, çekilir misiniz?"

Karşımda çocuk gibi hareketler yapması onu gözümde daha tatlı bir hale getirirken gülerek hafifçe omuzuna vurdum.

Kaşlarını olabildiğince çatarak önce omuzuna sonra gülen suratıma çevirdi bakışlarını.

"Halil harbi çok tatlısın." dedim dayanamayarak.

Çatık kaşları düz bir hal alırken yüzü anında kızarmıştı. Bakışlarını kaçırıp sağa sola baktı. Utanmıştı.

Yanımdan aniden geçip gitmeye yeltenince hızlıca koşup koluna girdim. Halil gözlerini irice açıp ona doladığım kolunu kurtarmaya çalışsa da izin vermedim.

"Bıraksana be kolumu!"

"Bırakmam." dedim kendimden emin bir şekilde.

"Herkes bize bakıyor." dedi kolunu kurtarmaya çalışırken.

Etrafa baktım. Kimse bize bakmıyordu. Zaten kol kola giren iki kişiye niye baksınlardı. Ama muhtemelen ona göre herkesin gözü ondaydı.

"Evet herkese sevgili olduğumuzu söyledim ondan bakıyorlar."

"Ne?!" dedi büyük bir şokla bana dönerken.

Kendimi tutamayarak güldüm. "Şaka yaptım korkma hemen. Niye yalan söyleyeyim insanlara?"
   
"Bence sen bir daha şaka yapma."

"Oooo siz demeyi bırakmışız sonunda."

Dediğim şeyle ağzını açtı ama bir şey demeden kapadı. Bu haline gülümsedim kolundan hafifçe ayrılırken.

"Deme zaten, yabancı mıyım ben?"

Omuz silkti. Kafamı hafif sağa yatırıp omzunu dürttüm bana baksın diye. "Halil ben özür dilerim o gün söylediklerim için. Hakaret etmek istemedim, üzüleceğini anlamadım."

Kafasını hafifçe eğip elindeki tosta odakladı bakışlarını. Israrla bana bakmıyordu. Elimi çenesine koyup hafifçe kaldırdım. Ufak bir temasımdan bile irkilmişti.

"Seni üzdüğüm için ben de çok üzüldüm zaten. Senin iyiliğin için konuşurken kabalaşmışım anlamadım. Ben biraz deliyimdir kusura bakma gerçekten bir daha olmayacak."

Dudaklarını yalayıp başını salladı. "Barıştık mı o zaman?" diye sordum gülümseyerek.

Yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluşurken kafasını salladı. "İyi o zaman al bunu." diyerek elimdeki şekeri ona uzattım.

Elimde en sevdiği şekeri görünce şaşırmıştı. "Barışma hediyesi mi?"  diye sordu şaşkınca.

"Hea" diyerek onayladım onu.

Gülümseyerek elimdeki şekeri aldı. ''Bu benim en sevdiğim şeylerden, biliyor musun?" diye sordu çocuksu bir tavırla.

"Öyle mi?" dedim bilmezlikten gelerek. Kafasını salladı. Kesinlikle annesinden almamıştım bu bilgiyi.

"O zaman ben sınıfa çıkayım." dedi

Kafamı sallarken gitmesini bekledim ama durup bana bakmaya devam etti. "Sen gelmeyecek misin?"

"Yok." dedim kantinin kapısına doğru bakarak. ''Benim halletmem gereken bir iş var."

Tamam anlamında kafasını salladıktan sonra merdivenleri çıkmaya başladı.  Ben ise kantin kapısına doğru ilerledim. Deminden beri fotoğraflarımızı çekip görünmediğini zanneden salakla bir işim vardı.