Runaway my Aurora:

Part 15(Zawgyi)

လက္ထဲမွာၾကာပန္းေလးသုံးပြင့္...၊ ေနာက္လက္တစ္ဖက္မွာေတာ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္...၊

ေျခလွမ္းေလးတစ္ခ်က္လွမ္းလိုက္တိုင္း ဖြာခနဲလြင့္ျဖာသြားတဲ့ နက္ေမွာင္သန္စြမ္းတဲ့ဆံႏြယ္ေတြ...၊

ၾကည္လင္ႏုနယ္ေသာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေနရာယူထားေသာအၿပဳံးပန္းေလးတစ္ခု...၊

ျပည့္ၿဖိဳးေသာခႏၶာကိုယ္ေပၚၿခဳံလႊမ္းထားသည့္ ဇင္းမယ္လုံခ်ည္ေလးႏွင့္ အေရွ႕ကိုတစ္လွမ္းတိုးတိုင္း လႈပ္ယမ္းသြားတဲ့ေခါင္းေလာင္းလက္အက်ႌအနားစေလး...၊ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ၾကယ္သီးအတြဲေလးေတြဟာလည္း လႈပ္ယမ္းလို႔ပါလား...။

နန္းစံသည္တက္ႂကြလန္းဆန္းေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္အာႏၵာဘုရား၏ စၾကၤန္လမ္းေလးကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ ခ်ီတက္လာပါသည္။ ေဘးဘက္မွာေတာ့ဆင္းတုေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ၊ အထည္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ခန္းေတြ၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္‌ေလးေတြရွိၿပီး ဘုရားဖူးဧည့္သည္မ်ားကလည္း ပ်ားပန္းခတ္သြားလာၾကသည္။

ထိုအထဲမွာမွထင္းလ်က္ရွိေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္သြယ္နန္းစံသည္ လွပၾကမ္းတမ္းစြာႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီးကိုး...။

႐ိုးယဥ္လွတဲ့အလွသည္ အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္အ႐ြယ္မွာပင္ ထင္ရွားစျပဳၿပီ...၊

ဘဝရဲ႕ေလာကဓံလႈိင္းတံပိုးေတြၾကားမွာ နစ္ျမဳပ္သြားလိုက္ ကူးခတ္ဆန္တက္လိုက္ႏွင့္ ရက္ေတြလေတြကုန္ဆုံးခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ လွပစြာျပန္လည္ရွင္သန္ခဲ့ၿပီေလ...။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္...၊ နန္းစံရဲ႕ဖခင္ဆုံးပါးသြားခဲ့သည့္အခ်ိန္ နန္းစံသည္မ်က္ရည္တစ္စက္မက်ဘဲ ထုံေပေပႏွင့္မလႈပ္မယွက္ၿငိမ္သက္ေနမိသည့္အခ်ိန္ မိခင္ေဒၚဝင္းမာကေတာ့ လူအမ်ားမသိေလေအာင္ တိတ္တခိုးမ်က္ရည္သုတ္ရသည္။ သြယ္နန္းစံသည္မိခင္မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲမွာေတာ့ အေျဖရွာမရေအာင္ ရႈပ္ေထြးေနခဲ့သည္။

ဘာလို႔လဲ....၊ ဘာေတြမ်ားလြမ္းေလာက္စရာရွိလို႔ ငိုေနပါလိမ့္....။

ေအာ္....၊ အခ်စ္......အခ်စ္တဲ့လား....။

ေလာကႀကီးထဲကေနထြက္ခြာသြားကာမွ ျပန္လည္လႈပ္ခတ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးတစ္ခုတဲ့လား...၊