အရိပ္ရကုဣိုပင္ႀကီးေအာက္မွာထိုင္ရင္း ခပ္ေဝးေဝးကဘုရားအိုမ်ားကို တိတ္တဆိတ္ဖူးေျမာ္ရတာကလည္း ပုဂံျပည္၍အႏွစ္သာရတစ္ခုပါဘဲေလ...၊
စႏၵာေဝသည္အေတြးမ်ားစြာကို လိုက္လံဖမ္းဆုပ္ရင္း ဘုရားပရဝဏ္တစ္ခုမွာ စံပယ္ပန္းေလးေတြသီကာလိုက္ေရာင္းေနသည့္ ကေလးမေလးဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားျပန္သည္။ ေဝထိုင္ေနသည့္ေနရာႏွင့္ ထိုကေလးမေလးေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ကာ ပန္းေရာင္ေနသည့္ေနရာမွာ မေဝးလွသျဖင့္ မၾကာခင္မွာဘဲထိုမိန္းကေလးဟာ ေဝ့ကိုသတိထားမိသြားၿပီး ဝမ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ အဲ့အခ်ိန္မွာဘဲလြယ္အိတ္ေလးတစ္လုံးနဲ႔ေျပးလာတဲ့ ငါးႏွစ္အ႐ြယ္စုတ္ခြၽန္းခြၽန္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ထိုမိန္းကေလးလက္ကိုေျပးဆြဲလိုက္တာမို႔ ေဝ့ရဲ႕ရင္ဘတ္ထဲ ဒိတ္ခနဲျဖစ္သြားျပန္သည္။
ေအာ္....ဒါဟာဒုတိယသားေလးျဖစ္ပါလိမ့္မည္...၊
စႏၵာေဝဟာသက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာခ်လိုက္ေသာ္လည္း အၿပဳံးေတာ့မပ်က္ခဲ့၊ ဣေျႏၵရရအၾကည့္ျပန္လႊဲလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္းကေလးမေလးကေတာ့ ႏုံႏုံအအေကာင္ေလးလက္ကိုဆြဲကာ ေဝ့နားကိုေရာက္လာခဲ့ပါသည္။
"ေဒၚေလး..,ေတြ႕ျပန္ၿပီေနာ္...၊"
ေဝကအလိုက္အထိုက္ျပန္ၿပဳံးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"ဒါကကေလးရဲ႕ ေမာင္ေလးလား..."
"ဟုတ္....၊ ...ေလ.....၊ ေနာက္ႏွစ္ေက်ာင္းတက္ေတာ့မွာဆိုေပမယ့္ သူကအခုကတည္းက တက္ႂကြေနတာ...."
"ေအာ္...၊ ဟုတ္လား....၊ ႀကီးလာရင္ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္မွာဘဲ...."
ေဝကကေလးေတြကိုေျမႇာက္ေျပာလိုက္ရင္း အနားမွာရွိေနသည့္ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ကိုလွမ္းေခၚကာ တစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းစီဝယ္ေကြၽးလိုက္သျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သားမ်က္လုံးကေလးေတြ ဝင္းလက္သြားေတာ့သည္။
"သမီးကႀကီးလာရင္ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ..."
"ဟင္....သမီးလား...."
ထိုခ်စ္စဖြယ္ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြားမိန္းကေလးက တစ္ခ်က္စဥ္းစားကာ အားရပါးရျပန္ေျဖသည္။
YOU ARE READING
Runaway my Aurora:
Romanceချစ်ခြင်းမေတ္တာဆီကနေထွက်ပြေးရမှာမဟုတ်ပါဘူး၊ အတိတ်တွေဆီကနေ ထွက်ပြေးဖို့လိုတာပါကွယ်...၊ Aurora အလင်းတန်းတွေဟာ တောက်ပဖို့အတွက် လောင်ကျွမ်းစရာမှမလိုတာ...။ အကယ်၍နှစ်သန်းပေါင်းတစ်ထောင်မှာ တစ်ခါ လိုအပ်တယ်ဆိုရင်တောင် လောင်ကျွမ်းခံမယ့်သူဟာ ကိုယ်ဘဲဖြစ်လိုက်မယ...
