ေအးျမသာယာလွတဲ့လေရာင္ေအာက္မွာ ဆိပ္ဖလူးပန္းရနံ႔ေတြ ေမႊးပ်ံ႕ေနေသာ္လည္း မည္သူမွ်အာ႐ုံမထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကခုန္ေပ်ာ္ပါးလ်က္ရွိၾကေပသည္။
ညဟာတျဖည္းျဖည္းနက္သထက္နက္လာသည္၊ ေမာတဲ့သူလည္းေမာၾကၿပီ၊ ျပန္တဲ့သူလည္းျပန္ၾကၿပီ၊
စိုးမိုးႏိုင္နဲ႔မင္းေမာင္သာ ပစၥည္းပစၥယေတြကူသိမ္းေပးဖို႔ က်န္ခဲ့ၾကသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း အိပ္ေမာက်လ်က္ရွိၿပီး ပတ္ဝန္က်င္သည္လည္း ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။
စားေသာက္ထားခဲ့တဲ့ပန္းကန္ေတြကို အိမ္ေနာက္ေဖးကိုသယ္လာရင္း ကိုစိုးမိုးကစကားစသည္။
"ဒီေန႔ကေတာ့တကယ္ေပ်ာ္စရာႀကီးဘဲ၊ မစႏၵာကိုလွမ္းေခၚမယ္လို႔ေတာင္ ထင္လိုက္ေသးတာ..."
နန္းစံခ်က္ခ်င္းဘာမွျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ တိတ္ဆိတ္သြားရသည္။ ကိုစိုးမိုးကေတာ့ ဘာမွမသိသူပီပီ ႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာလိုက္ေသာ္လည္း နန္းစံမ်က္ႏွာကေတာ့ ကြက္ခနဲပ်က္သြားေတာ့သည္။
မင္းေမာင္ကရိပ္မိသျဖင့္ ကိုစိုးမိုးကိုလက္တို႔ကာ ဘာမွဆက္မေျပာဖို႔ သတိေပးလိုက္ေသာ္လည္း နန္းစံကေတာ့ အက္ကြဲစြာတစ္ခ်က္ရယ္ရင္း ျပန္ေျဖသည္။
"မမေဝလား....၊ သူလာလို႔မရဘူးေလ....၊
အရင္ေယာက္်ားနဲ႔ေနာက္မိန္းမက ဒီအိမ္မွာလာေနေနတာကိုး...."
အ႐ြဲ႕တိုက္သလိုေျပာခ်လိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား တအံ့တၾသမ်က္ႏွာပ်က္ကာ တစ္ဖက္ကိုလွည့္သြားၾကသည္။
"ေဆာရီးဗ်ာ....ကြၽန္ေတာ္မသိလိုက္ဘူး...၊"
"ရပါတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး....၊
ကိုစိုးမိုး....ရွင္တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနမွန္းသိပါတယ္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးလို႔ရပါတယ္...."
နန္းစံကစိုးမိုးရဲ႕မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္ရင္း ဘာမွမျဖစ္သလိုေရ႐ြတ္လိုက္သျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သားအရိပ္အကဲၾကည့္ကာ အၾကပ္႐ိုက္သြားရသည္။
"အဲ.....ကြၽန္ေတာ္နားမလည္လို႔ပါဗ်ာ....၊
မစႏၵာလိုသိပ္ေတာ္ၿပီးထက္ျမက္တဲ့လူမ်ိဳးကို ဘာလို႔ထားသြားသလဲဆိုတာ...၊"
YOU ARE READING
Runaway my Aurora:
Lãng mạnချစ်ခြင်းမေတ္တာဆီကနေထွက်ပြေးရမှာမဟုတ်ပါဘူး၊ အတိတ်တွေဆီကနေ ထွက်ပြေးဖို့လိုတာပါကွယ်...၊ Aurora အလင်းတန်းတွေဟာ တောက်ပဖို့အတွက် လောင်ကျွမ်းစရာမှမလိုတာ...။ အကယ်၍နှစ်သန်းပေါင်းတစ်ထောင်မှာ တစ်ခါ လိုအပ်တယ်ဆိုရင်တောင် လောင်ကျွမ်းခံမယ့်သူဟာ ကိုယ်ဘဲဖြစ်လိုက်မယ...
