ေျပးေနတဲ့ေျခေထာက္ေလးေတြဟာ ေျမျပင္ေနနဲ႔တကယ္ဘဲထိေနပါေသးရဲ႕လား...၊
လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္လိုပ်ံေျပးရင္း ဟိုးအေဝးကိုထြက္သြားခ်င္လိုက္တာ...။
ေျခဖဝါးႏုႏုေလးနဲ႔ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြနဲ႔ ထိမိေလတိုင္းစူးခနဲနာက်င္ရေသာ္လည္း အရွိန္မေလွ်ာ့ကာဆက္ေျပးေနဆဲ...၊
ရွည္လ်ားေသာဆံႏြယ္ေတြဟာ ေလထုထဲမွာဘဲဝဲလြင့္လ်က္ရွိပါသည္၊
ေက်ာင္းစိမ္းအက်ႌကေလးက ဖုန္မႈန္ေတြၾကားမွာညစ္ေပေနၿပီး မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ မ်က္ရည္တို႔သည္ခမ္းေျခာက္လ်က္ပင္...။
အနက္ေရာင္အိမ္မည္းႀကီးအေရွ႕ကိုေရာက္လာေတာ့ နန္းစံသည္လြယ္အိတ္ကိုကြပ္ပ်စ္ေပၚပစ္တင္ကာ အိမ္ထဲကိုေအာ္ေမးလိုက္သည္။
"မမေဝ.....မမေဝရွိလား...."
"မရွိဘူး၊ ေတာင္တစ္ဝက္ဘုရားဘက္သြားတယ္..."
ၿခံထဲကေနထပ္မံေျပးထြက္လာၿပီး တမာပင္တို႔ကိုေက်ာ္ျဖတ္လာသည္၊
ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ဘာခံစားခ်က္မွမပါ၊ ဗလာသက္သက္...။
အားတုံ႔အားနာေလးေတာင္ တစ္ခ်က္မွမၾကည့္မခံခဲ့ရဘဲ ထိုေနရာမွာေျခဗလာႏွင့္ ကိုယ္က်န္ခဲ့ရသည္။ လက္ေမာင္းကေလးကိုအသာအယာမွီတြဲကာ ထြက္ခြာသြားၾကသည့္လူႏွစ္ေယာက္ကို ေျခာက္ေသြ႕စြာရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။
ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့စိတ္ကူးေတြဟာ ေလတစ္ခ်က္အေဝ့မွာ တိမ္ေတြနဲ႔အတူပ်က္သုဥ္းသြားခဲ့ရၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ဆို႔နစ္မြန္းက်ပ္လာသျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ကာ ငိုလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ထုံေပေပႏွင့္ၿပဳံးရယ္မႈေတြေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ပါေကာ...။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ဝ႐ုန္းသုန္းကားေျပးလာတဲ့နန္းစံကို ေတာင္တစ္ဝက္ဘုရားေပၚမွာ ေနဝင္ခ်ိန္အလွကိုခံစားေနသည့္ မေဝကျမင္သြားသည္။ ထိုဆုံလိုက္သည့္အၾကည့္ကေလးခဏမွာတင္ တင္းခံထားရသမွ် အရည္ေပ်ာ္က်ခဲ့ပါၿပီ...။
ေမွာင္ပိတ္ေနတဲ့ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလွကားေလးကို လ်င္ျမန္စြာေျပးတက္ကာ ရင္ျပင္ေပၚသို႔ေရာက္ေအာင္ ရွိရွိသမွ်အားအကုန္ထုတ္ခဲ့ရသည္။ အေမွာင္ထုႀကီးထဲကေန အလင္းထဲကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့ စိုးထိတ္ေနေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့ေသာ မေဝကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
YOU ARE READING
Runaway my Aurora:
Romanceချစ်ခြင်းမေတ္တာဆီကနေထွက်ပြေးရမှာမဟုတ်ပါဘူး၊ အတိတ်တွေဆီကနေ ထွက်ပြေးဖို့လိုတာပါကွယ်...၊ Aurora အလင်းတန်းတွေဟာ တောက်ပဖို့အတွက် လောင်ကျွမ်းစရာမှမလိုတာ...။ အကယ်၍နှစ်သန်းပေါင်းတစ်ထောင်မှာ တစ်ခါ လိုအပ်တယ်ဆိုရင်တောင် လောင်ကျွမ်းခံမယ့်သူဟာ ကိုယ်ဘဲဖြစ်လိုက်မယ...
