Back To Pain. •Klaus Mikaelson

Jak zwykle Mistic Falls...•6•

KLAUS

Ona naprawdę zgodziła się mi pomóc, zdjąć tą przeklętą klątwę chodź nie
Musiała. Tylko teraz pytanie dlaczego?
Muszę później ją o to spytać gdy będziemy sami .

- Okej ale jak znajdziecie sobowtóra? Ostatnim o którym wiemy to Katherina, a ona jest wampirem.- zastanowił się na głos Kol.

- Minęło już dużo czasu od urodzenia się Katherine, więc teoretycznie powinien na świecie biegać już nowy sobowtór, tylko pytanie gdzie. Potrzebna mi twoja krew to może damy radę go zlokalizować.- odpowiedziała jakby już dawno się nad tym zastanowiła.

Niewiele myśląc zgodziłem się.

- Skąd mamy pewność, że się uda kotku?- zapytałem, po chwili ciszy.

- Jeszcze znikąd. A teraz poczekajcie tu, a ja pójdę po mapę i świece.- powiedziała i zniknęła w korytarzu.

Godzinę później Katie skończyła zaklęcie a mapa wskazała jedno miasteczko.

- Mystic Falls kto by się spodziewał.- stwierdziła, raczej średnio zadowolona. Co oznacza, że była tam.
-Trzeba tam jechać, pytanie tylko czy masz kamień księżycowy, resztę zapewne da się ogarnąć na miejscu.- powiedziała spoglądając na mnie.

- Mam kamień księżycowy i zaklęcie. Pytanie czy pojedziesz ze mną do Mystic Falls?- zapytałem ją.

- Teraz?

__________________________

KATIE

Dopiero co przyjechałam a już wyjeżdżam pomóc innym co jest nowością bo rzadko to robię, no cóż teraz trzeba się tylko wywiązać z danej obietnicy.

- Tak, najlepiej zaraz, a wy...-to skierował do swojego rodzeństwa.
-Zostańcie tutaj i pilnujcie Marcela.

Kilka godzin później byłam już w samochodzie z pierwotnym, niestety uparł się,  że jedziemy jego autem i koniecznie razem, a w dodatku on ma prowadzić!
Kłóciliśmy się o to przez godzinę.
Jedyny plus tego wszystkiego to to, że nie przeszkadzał mu fakt, że biorę ze sobą pieska, który aktualnie leży mi na kolanach i spokojnie śpi co jest dziwne bo pierwotny wcale nie jedzie spokojniej odemnie.

Aktualnie siedzieliśmy w ciszy, która nie była jakoś niezręczna on był skupiony na drodze, a ja na ekranie swojego telefonu. Chodź wiem, że czasami na mnie zerkał.
Po kilkunastu minutach pierwotny zdecydował się przerwać ciszę pomiędzy nami.

- Dlaczego zdecydowałaś się mi pomóc?- zapytał niby zwyczajnie, rzucając mi ukradkiem spojrzenie.

- Może dlatego, że postawiłam się w twojej sytuacji, ja nie czułabym się dobrze gdym była hybrydą i ktoś zablokował mi dostęp do jednej części siebie. A po za tym wbrew wszystkiemu nie zrobiłeś jak na razie mi nic złego. A przecież złamanie klątwy nie zajmie mi długo więc nie jestem skazana na ciebie na wieczność.- powiedziałam patrząc na obraz za oknem.
Była straszna ulewa.
Nienawidzę deszczu.
Momentalnie odleciał myślami na kilka sekund za długo.

***
14 maja 1410
Anglia

Chowałam się właśnie pod najbliższym dachem gdy nagle, zaskoczyła nas ogromną ulewa. Mimo moich starań nagle zostałam przeniesiona na otwarty teren. Kilka sekund wystraszyło abym była przemoczona.