Back To Pain. •Klaus Mikaelson

Dużo się dzieje...•25•

Nie wiem po jakim czasie ale chyba udało mi się zasnąć.
Jakimś dziwnym cudem gdy się obudziłam nie byłam już w aucie a w jakimś pokoju w łóżku. Chyba naprawdę muszę zrezygnować ze snu jeżeli tak łatwo jest mnie np. przenieść nie budząc mnie to mam naprawdę duży problem. Kontynuując, obudziłam się w pokoju za oknem było jeszcze albo już ciemno. Usiadłam na łóżku i doszło do mnie że nie mam słuchawek i telefonu więc w lekkiej panice zaczęłam szukać urządzeń. W sumie bardziej zależy mi na telefonie.
Nie znalazłam w tym pokoju ani słuchawek ani telefon i nawet Titi świetnie. Jak najszybciej wyszłam z pokoju gdzie w salonie był tylko Klaus.

- O kto to wstał. - powiedział zgryźliwie pierwotny.

- Mam cztery pytania.- zaczęłam.

- Słucham uważnie Kotku.- odpowiedział.

- No i już jedno zażalenie. Pierwsze, gdzie mój telefon? Gdzie Stefan i Titi oraz gdzie jesteśmy?- zapytałam- A i nie nazywaj mnie tak.

- Myślałem, że już sobie to wyjaśniliśmy. Stefan jest razem z twoim psem na spacerze, a twojego telefonu nie wiedziałem. Twoje walizki są już w pokoju.

- Okej.-szłam jak najszybciej w stronę drzwi aby szukać telefonu.

- Gdzie idziesz? Jest zimno i ciemno.- obserwował uważnie moje poczynania. Przystanełam na chwilę.

- Szukać telefonu może naprzykład?- zapytałam głupio, bo to było logiczne.

- Nie możesz poczekać do rana?
- zapytał absurdalnie.

- Definitywnie nie. I nie przeszkadzaj mi bo i tak wyjdę.
- dodałam zanim ten zdążył się odezwać.

Szukałam już od około 30 minut a ciemność w tym głupim aucie mi nie pomagała. Ponieważ jak do tej pory znalazłam tylko jedną słuchawkę. Gdy wychiliłam się z auta o mało co nie dostałam wampirzego zawału. Zaraz za mną stał uśmiechnięty Stefan.

- Japierdolę!-odskoczyłam na bok przez co mocno uderzyłam się w rękę. - No ja nie mogę pojebie mnie zaraz!

- Co ty tu robisz po ciemku? -zapytał jakby nigdy nic.

- Szukam telefonu. Błagam powiedz mi, że ty go masz...- spojrzałam na niego z nadzieją.

- Niestety.-odpowiedział bez emocji. Nadzieja matką głupich.

- Ugh, nie wytrzymam.- miałam ochotę rzucić to wszystko w pizdu i spierdolić.
Ale jeśli to zrobię wywołałam dramę stulecia. Bo wszyscy będą mnie szukać a Klaus będzie chciał zabić braci Salvatore, Kathrine.

- Nie jest ci zimno?-zapytał tonem jakby wogóle go to nie obchodziło. A ja spojrzałam na niego dziwnie.

- Czy to ważne? - zapytałam.

- No raczej bardziej od telefonu.
- stwierdził oceniająco.

- Mówisz tak bo sam masz swój.
- zauważyłam wrednie.

- Chodź poszukasz go późnej...- próbował mnie przekonać.

-Nie ruszam się z stąd. Sam sobie idź.- powieidziałam już na niego nie patrząc.

- Pomogę ci...-powiedział to takim tonem jakbym powinna już dawno za to budować mu pałac.

Minęła już ponad godzina a ja z pomocą Stefana i jego latarki w telefonie znalazłam tylko drugą słuchawkę i pudełko od nich co nie zmienia faktu, że po moim telefonie nie było śladu. Oczywiście kilkukrotnie Stefan już dzwonił do mnie ale nie było słychać nic nawet najmniejszej wibracji.