Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Todoroki Shoto, lise yolculuğunun bir kahraman olma yolculuğunun ilk yılından bu yana senin onun için özel olduğunu biliyordu. Ama bu duyguların ne anlama geldiğini anlamamıştı.
İlk başta, duygular düşüncelerini bir sis gibi bombardımana tuttu - geçmişini göremediği bir duman perdesi gibi. Başlangıçta bunu, yolunun aşağısındaki bir acı olarak algıladı ve kahramanca yolculuğunun sonunda ışığın görüşünü engelledi. Yine de karanlığı uzaklaştırdığında bile, ruhunun bir şekilde onun kalbinden içeri girdiğini hissetti.
Asansörden aşağı indiğinde loş birinci katın karanlığı karşıladı onu, zihnini rahatsız eden uykusuzluğu vardı. İçeri girerken ışık titredi, sessiz atmosferde bir çınlama yankılandı. Koridorlardan aşağı, mutfağın yanından geçti ve sadece bir mum ışığının görüş alanıyla buluştuğu ortak alana girdi.
Ancak yaklaştığında yalnız olmadığını fark etti. İşte oradaydınız, ellerinizde sıcak, yatıştırıcı çayla kanepede oturuyordunuz.
"Y/n," diye seslendi ve sessizliğin içinde onu çabucak duydunuz. Arkanı döndün, tonundaki belirgin şefkatten gelenin Shoto olduğunu ve hala bu kadar geç kaldığın için seni kınamaya gelen öğretmenin Aizawa'nın olmadığını anlamıştın.
"Oh Shoto, sen de uyuyamadın mı?" sen sordun. Kanepedi boş yere vurarak yanına gelmesini söyledin, bir baş sallamasıyla yanıt verdi. Teklifinizi kabul etti ve ışığın içine yerleşti, yanınıza oturdu.
Bir an için, hafif bir durgunluk kendini odaya saldı. Birbirinize hiçbir şey söylemediniz, ancak varlığınız bedenlerinizdeki gerginliği yatıştırmaya ve zihninizi saran rahatsız edici düşünceleri serbest bırakmaya yetiyordu. Shoto'nun tuhaf bir şekilde hoşlandığı, ikiniz arasında söylenmemiş bir onaylama şekliydi bu. Çayınızı sehpaya koyduğunuzda sonunda sessizliği bozdunuz.
"Ben... düşünüyordum..." Sözlerin mırıldanma şeklinde çıktı ve Shoto sana dönmek için mumun dans eden ateşinden kafasını kaldırdı.
"Ne hakkında?" Hafifçe kaşlarını çatarak sana baktı.
"Bizim sınıf. Kahraman olma yolculuğumuz," dedin, çeneni dizlerine dayayarak kanepede bacaklarını kendine doğru katladın. "Yakında her şey bitecek."
Üçüncü yılınızın bitmesine birkaç ay kala, yolunuzdaki bir sonraki kapının ileriye doğru açılacağı ve yaklaşık üç yıldır çabaladığınız kahraman olma olayını gerçekten başaracaktınız, tüm lise anılarına geride bırakarak gerçek birer kahraman olacaktınız. Rahatsız ediciydi. Kurduğunuz alışkanlıkların farkına varmak, her gün alıştığınız yüzler, liseden sonraki hayata adım attığınız anda birdenbire yok olacaktı. Yanındaki çocuk kadar bu seni de korkuttu, ki bu ona garip geldi.
Onu bu kadar rahatsız etmemeliydi. Çocukluğundan beri kendini geliştirdi, bu hedefe ulaşmak için tüm bedenine disiplin ve titizlik aşıladı. Tüm hayatı boyunca, sonunda bu noktaya geleceğini ve bir Pro kahraman olma hayaline doğru ilerleyeceğini biliyordu. Yine de, rahatsız edici fikirleri yüksek sesle dile getirdiğinizde, çelişkiye düştü.
