Benim minik bebeklerim. Biliyorum uzun zamandır yokum. Bir insanın başına ne kadar salakça şeyler gelirse onları yaşadım ve üzerine kendimi unutmaya başladım. Yapmayı sevdiğim hiçbir şeyi yapamaz oldum. Normalde depremden önce buraya geri dönmeyi düşünüyordum fakat depremden dolayı içinde olduğum boşluğun daha fazla dibine düştüm.
Umarım sizler iyisinizdir. Çok endişeliyim tanıdığım bir kaç arkadaşım deprem bölgesinde özellikle birisi Hatay'da yaşıyordu. Çok şükür bir şeyi yok fakat evini her şeyini kaybetti. Umarım sizin de bir şeyiniz yoktur. Eğer deprem yüzünden sıkıntı çeken birisi varsa bana ulaşın elimden gelen her şeyi yapacağım.
Bir haftadır kendimde değilim gerçek anlamda psikolojim bozuldu. Gece ışık olmadan uyuyamayacak dereceye geldim. Sanki bedenim ve ruhum o enkaz altında can çekişiyor gibi. Depremden dolayı kendime yas ilan ettiğim için bir süre daha yazmayı düşünmüyorum. Yazamam bunu yapamam.
Nefes almak, sıcak bir evde oturmak, sıcak bir yatakta yatmak, gülümsemek, yemek yemek, şu içmek ve rahat bir şekilde uyumak. Bunları yapmak bile en basit şeyleri yapmak bile bana çok geliyor. Binlerce insan orada bu basit dediğimiz şeylerden mahrum iken benim sahip olmam... Sanki mutlu olmak hakkım değilmiş gibi geliyor. Bundan utanıyorum. Bu yüzden şu an yazmam beni bu boşluktan çıkaracağını bilmeme rağmen özellikle yapamam.
Bir süre daha sizi bekleyeceğim. Lütfen iyi kalın. Lütfen kendinize dikkat edin. Sizi çok seviyorum. Biricik yazar-chanınız sizi çok ama çok seviyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dear Kakashi (+18)
Fanfiction***Bu hikaye Naruto animesi evrenin içerisinde geçmektedir. Eğer Naruto animesinde olsaydım neler olurdu? Hikaye anime ile birlikte ilerlemektedir.*** Omuzlarında duran ellerimi düşünmeden uzattım ve yüzünü kapatan maskeyi aralarken gözlerimi kapatt...
