Chapter 17
သုံးရက်ကြာပြီးနောက် နှစ်ဦးသား ဆေးရုံမှ ဆင်းလာလိုက်ကြတော့သည်။ အိမ္သို့ ပြန်ရောက်လျှင်ရောက်ချင်း ကျိုးနန်ထံမှ ဖုန်းဝင်လာသည်။ သူ့အသံမှာ အလွန်တစ်ရာကို ကူကယ်ရာမဲ့နေဟန်ပင်။
"လီက်ားက တကယ်ကြီး ငါ့စာချုပ်ကို ငြင်းလိုက်တဲ့အပြင် ဇာတ်လမ်းထဲမှာလည်း မပါချင်ဘူးတဲ့ အခုခေတ်လူငယ်တွေက တကယ္ကို လက်တွေ့ဆန်ကြတာပဲနော် သူတို့ခေါင်းထဲမှာ ငွေကလွဲလို့ ဘာမွမရွိဘူး ..."
"ငါတောင်းပန်ပါတယ် ..."
ကျိမြန်၏ လေသံမှာ အလွန်အမင်း အရှက်ရနေဟန်ပင်။
"မင်းက ဘာလို့ တောင်းပန်ရမှာလဲ အဲဒါ သူမရွေးတဲ့လမ်းလေ ဟုတ်ပြီဟုတ်ပြီ ငါလည်း လူရှာနေတုန်းဆိုတော့ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ် ..."
"နေပါဦး ငါကြားတာတော့ မင်းရဲ့ဇာတ်လမ်းမှာ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမယ့်သူ မရှိသေးဘူးဆို ..."
"မလုပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့ မင်း ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှု လာမလုပ္တာ ပိုကောင်းမယ် အမှန်အတိုင်းပြောရရင်ကွာ ဒီရုပ်ရှင်ကို ချွမ်ချွမ်က ရိုက်မှာလေ သူက လုံးဝကို အပျော်တမ်းရိုက်တာ ပြီးတော့ ဂျက်စ်ကိုတောင် ငှားလိုက်သေးတယ် သရုပ်ဆောင်တွေအတွက် ဝတ်စုံဒီဇိုင်းတွေက တကယ္ကို အလန့်တကြားဖြစ်စရာနော် အရောင်တွေဆိုလည်း မူးနောက်နေတာပဲ ငါဆို အဲဒါတွေကို ကြည့်တိုင်း ခေါင်းမူးလွန်းလို့ ပြီးတော့ သရုပ်ဆောင်တွေကလည်း ရုပ်လေးပဲကြည့်ပြီး ငွားတာကြာ သရုပ်ဆောင်တတ်လားတွေဘာတွေ တစ္ခုမွ မကြည့်ဘူး ရုပ်လှရင် အကုန်ရွေးလိုက်တာပဲ ငါကေတာ့ ဆုံးရှုံးမှုတွေကို ခံနိုင်ရည်ရှိအောင် အခုကတည်းက ပြင်ဆင်နေပြီ မင်းကိုတော့ အတူတူ ဆွဲမချနိုင်ဘူး ..."
သူ့ချစ်သူကောင်လေး ကျောက်ချွမ်အကြောင်း တွေးလိုက်မိချိန်တွင် ကျိုးနန်မှာ ရယ်ရမည်လား ငိုရမည်လားပင် မသိတော့ချေ။
ချူးကျောက်ချွမ်း၏ အားကိုး၍ မရနိုင်မှုနှင့် ဂျက်စ်၏ ရန်စနိုင်လောက်စရာ အနုပညာအမြင်တို့အကြောင်း နားလည်ထားသည့် ကျိမြန်လည်း ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမည့်အတွေးကို ရုတ်ချည်း လက်လျော့လိုက်တော့သည်။ သူက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
