Chapter 72
ရှောင်ကျားရှုက ဇာတ်ကြောင်းကို ပြန်တွေးကာ သူ့ဆံပင်ကို ထိုးဆွလိုက်သည်။ တောက်ပနေသော မျက်ဝန်းများက ရုတ်ချည်း ချောင်ကျသွားတော့၏။ သူနှင့်အတူ သရုပ်ဆောင်ပေးမည့်သူ မရှိ၊ ခုန်ချစရာ တံတားလည်း မရှိသည့်အတွက် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဝတ္ထုပစ္စည်းများ မပါဘဲသာ တစ်ကိုယ်တော် သရုပ်ဆောင်ပြရတော့မည်ဖြစ်သည်။ ရေသန့်ပုလင်းကို အရက်ပုလင်းအဖြစ် သဘောထားကာ ဘယ်ဘက်လက်မှ ကိုင်လျက် ယိုင်ထိုးယိုင်ထိုးဖြင့် သွားကာ တံတားလက်တန်းကို ညာဘက်လက်က ကိုင်ထားလိုက်သည်။ လမ်းကို မမြင်ရသည့်အတွက် မျက်စိကို စောင်းကြည့်ကာ ရေတစ်ပုလင်းလုံးကို အသက်မရှူစတမ်း သောက်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် တံတားလက်တန်းပေါ် တက်သည့်ဟန် လုပ်လိုက်၏။
အမှန်တကယ် မရှိသည့် တံတားလက်တန်းပေါ် တက်ကာ ရေသန့်ဘူးကို လွှင့်ပစ်ပြီး အောက်ကို ငေးကြည့်နေလိုက်သည်။ ခြေဖျားကို အားပြုလျက် တစ်ဖြည်းဖြည်း ခုန်ချမည် ပြင်လိုက်စဉ် အင်္ကျီကော်လံကို အဆွဲခံလိုက်ရသည့်အတွက် တံတားပေါ်သို့ နောက်ပြန်လဲကျသွားတော့သည်။
သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ရွှံ့တုံးသဖွယ် ပျော့ခွေနေသည့်အတွက် နောက်ပြန်ပြုတ်ကျရာမှ ပြန်ထနိုင်ရန်ပင် မနည်း ရုန်းကန်လိုက်ရသည်။ ထိုအတိုင်းသာ အချိန်အကြာကြီး ဆက်နေနေကာ ကပိုကရိုကျဆင်းနေသော ဆံပင်တို့ကြောင့် မျက်နှာတွင် အရိပ်တစ်ခု ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ သူ့အကြည့်တို့မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ လူတစ်ယောက်နှင့် စကားထိုင်ပြောနေဟန်သို့ ပြောင်းလဲသွားတော့သည်။ အမူအယာမှာ ငေးငိုင်ကာ အကြည့်တို့မှာလည်း ဦးတည်ရာမရှိ။ ထို့နောက်တွင်တော့ ပူပန်နေသည်တို့ အငွေ့ပျံကာ ပျောက်ကွယ်သွားသည့်နှယ် မှုန်ရီဝေမှိုင်းနေသည့် မျက်ဝန်းတို့ တစ်ဖန် တောက်ပသွားပြန်တော့သည်။
တစ်လျှောက်လုံး စကားတစ်ခွန်းမှလည်း မပြော၊ လှုပ်ရှားမှု တစ်ခုတစ်လေကိုမှလည်း မပြ။ ရှေ့တည့်တည့်သို့သာ ငေးကြည့်နေပေသည်။ ပထမစရိုက် သေဆုံးသွားပြီး ဒုတိယစရိုက် မွေးဖွားလာမှုကို အကြည့်တစ်ချက် ပြောင်းလဲရုံမျှနှင့် ပီပီပြင်ပြင် သရုပ်ဖော်သွား၏။ ပျင်းရိလေးတွဲ့နေသည့် ဒါရိုက်တာဟူမင်ပင်လျှင် ခါးကို ခပ်မတ်မတ် ပြန်ထိုင်ကာ အသက်ရှူအောင့်လျက် ငေးကြည့်နေမိတော့သည်။
