Chapter 102
“ဒါပေမယ့် ရုပ်ရှင်က ပြီးသွားပြီလေ ...”
“ရုပ်ရှင် ပြီးသွားပြီဆိုတာကိုတော့ သိသေးတယ်ပေါ့ ဒါဆို အခု မင်း ဘာလုပ်နေတာလဲ တင်းကြပ်တဲ့ အချိန်ဇယားတွေအတိုင်း တသွေမတိမ်း လုပ်နေစရာ မလိုတော့ဘူးလေ မင်းက ရှောင်ကျားရှု 001 မဟုတ်ဘူး ...”
ကျိမြန်က ထိုသို့ပြောရင်း သူ့ကို ဆွဲထူလိုက်သည်။
“လာ ဒီနေရာကို ထားခဲ့လိုက်တော့ အခု အမေရိကန် အနောက်ဘက်ကမ်းရိုးတန်းမှာ နှင်းမုန်တိုင်းတွေ တိုက်နေတာ မုန်တိုင်း မစဲမချင်း လေယာဉ်တွေ ထွက်နိုင်ဦးမှာ မဟုတ်ဘူး ...”
“ဒါဆို မုန်တိုင်း စဲသွားဖို့ ဘယ်နှရက်လောက် ကြာမှာလဲ ...”
ရှောင်ကျားရှုက သူ့နောက်သို့ မလှုပ်မယှက် လိုက်ပါလာသည်။
“နှစ်ရက်၊ သုံးရက်၊ လေးရက် ... ဒီ့ထက်လည်း ကြာချင်ကြာမှာပေါ့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ လေကြောင်းလိုင်းက မင်းကို အသိပေးပါလိမ့်မယ် ...”
ကျိမြန်က တစ်ဖက်သူကို ဟိုတယ်သို့ ပြန်ခေါ်လာသည့်တိုင် စိတ်မအေးနိုင်သေးချေ.
“ငါ့အခန်းကို သွားပြီး ခဏနေလိုက် စကားပြောကြရအောင် ...”
“ရော့ ...”
သူက ဝီစကီတစ်ခွက်ကို ကမ်းပေးလိုက်သည်။
“နည်းနည်းလောက် သောက်ပြီး တင်းကြပ်နေတဲ့စိတ်တွေက်ို ဖြေလျော့ပေးလိုက် အခု မင်းရဲ့ အခြေအနေက အရမ်းကို လမ်းမှားရောက်နေတာ ဒီကိစ္စတွေနဲ့ အသားကျနေတော့ တစ်ချက်လေး လွဲသွားတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် လမ်းပျောက်ပြီး ယောင်ချာချာ ဖြစ်သွားလိမ့်မယ် အခု မင်းလုပ်ရမှာက ဘာမှမတွေးဘဲ စိတ်ကို အနားပေးလိုက်ဖို့ပဲ ...”
ရှောင်ကျားရှုမှာလည်း သူ့ပြဿနာ၏ အရင်းအမြစ်ကို တိတိကျကျ သိထားပြီးဖြစ်ရာ နှလုံးသားထဲရှိ ပူပန်မှုတို့ကို ဖြေလျော့လိုသည့်အတွက် ခွက်ကိုယူကာ ချက်ခြင်း မော့သောက်လိုက်သည်။
“ဘယ်လောက်အထိ သောက်နိုင်လဲ ...”
ကျိမြန်က သူ၏ တစ်ဖြည်းဖြည်း နီရဲလာသော ပါးနှစ်ဖက်ကို ငေးကြည့်ရင်း မေးလိုက်သည်။
