Chapter 109
မည်သို့ပင် တွေးနေပါစေ သူ့မျက်နှာတွင်မူ အမြင့်ကို ကြောက်တတ်သည့်နှယ် မချိပြုံးလေးတစ်ခုကိုသာ ချိတ်ဆွဲထားပေသည်။ အမြင့်ကို ကြောက်တတ်ခြင်း မဟုတ်သည့်တိုင် ကျိကော၏ ပြကွက်ကို လုယူရန် မဝံ့ရဲချေ။
ကျိကောက ခေါင်းဆောင်လေ ခေါင်းဆောင်ဆိုတာ အင်အားအကြီးဆုံးနဲ့ ဉာဏ်အကောင်းဆုံးသူပဲ ဒီလိုလူမျိုးကမှ ဖန်တွေကို ဆွဲဆောင်နိုင်တာ အပြာအသင်းက ရှစ်ထင်းဟန်ကိုပဲ ကြည့်လေ အန္တရာယ်များတဲ့ မစ်ရှင်နဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ် ကြုံရတာ ကပ္ပတိန်နှစ်ယောက်ကို လုံးဝ နောက်ချန်ထားလို့ မဖြစ်ဘူး ...
ရှောင်ကျားရှုက ဒါမျိုးကိုတောင် တွေးမကြည့်ဖူးဘူးလား သူ့ရဲ့ EQ က ဘယ်လောက်တောင် နိမ့်နေတာလဲ သူ့မိသားစုနောက်ခံကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် အခုဆို ဘယ်လိုနေရာများ ရောက်နေလောက်လဲ ...
မနာလိုမှုတို့ တိုက်စားခြင်း ခံလိုက်ရသည့် လင်းလဲ့ယန်က မုန်းတီးခြင်းအပြည့်ဖြင့် တွေးလိုက်သည်။
ထိုအခိုက်တွင် ကျိမြန်က သူ့ဘက်လှည့်ကာ အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်လိုက်၏။ ကြိုးကို သေချာချည်နှောင်ကာ ကျောက်တောင်အစွန်းသို့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် လျှောက်သွားလိုက်သည့်အတွက် မည်သူကမှ သူ ကြောက်ရွံ့နေကြောင်း၊ ကြောက်လွန်း၍ လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံးပင် ချွေးများဖြင့် စိုရွှဲနေကြောင်း မသိကြချေ။ သူ အောက်သို့ဆင်းရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေချိန်မှာပင် ရှောင်ကျားရှုက ထပ်အော်ပြောလိုက်ပြန်သည်။
"ကျိကော ကျွန်တော်ပဲ ဆင်းပါရစေ ..."
သူ့နှလုံးသားတစ်ခုလုံး စွန့်လွှတ်စွန့်စားချင်သည့် သူရဲကောင်းစိတ်ဓာတ်တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေကာ ထိုစိတ်ဓာတ်က ကျိမြန်ကိုပါ ကူးစက်သွားပြီး အခက်ခဲဆုံး ခြေလှမ်းကိုပင် ကြိုးစားကာ လှမ်းလိုစိတ်များ ဖြစ်ပေါ်လာတော့သည်။
"မင်းကို ငြိမ်ငြိမ်လေး နေနေဖို့ ပြောထားတယ်လေ ..."
ကျွမ်းကျင်သူတို့၏ လမ်းညွှန်မှုဖြင့် တစ်ဖြည်းဖြည်း ဆင်းသွားပြီးနောက် သုံးလေးမီတာခန့် အရောက်တွင် ခြေချော်ကျကာ ကျောက်သားနံရံနှင့် ရိုက်မိမလို ဖြစ်သွားတော့သည်။
