Chapter 39
သူက အပေါ်ထပ်အင်္ကျီကို ဝတ်ကာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။
"အိမ်ဟောင်းကို ပြန်သွားလိုက်ဦးမယ် အဘိုးဆီပါ တစ်ခါတည်း ဝင်လိုက်မှာဆိုတော့ အဖေ စိတ်ပူမနေနဲ့တော့ ..."
ရှောင်ကျားရှုမှာ သူ့အစ်ကို၏ ဆိုလိုရင်းကို လုံးဝ နားမလည်သေးချေ။ လူအိုကြီးရှောင်က ညလယ်ခေါင်တွင် သက်တော်စောင့်များလွှတ်ကာ အတင်းအဓမ္မ ပြန်ဆွဲခေါ်လာလိမ့်မည်ဟု တွက်ဆလိုက်သော်ငြား တစ်ညလုံး အပူအပင်ကင်းကင်းဖြင့် အိပ်မောကျသွားခဲ့သည်။ နောက်နေ့မနက် နိုးလာချိန်အထိ ဖြစ်ပျက်သွားသည်များကို မယုံကြည်နိုင်သေး။ သို့သော် သေးငယ်သည့်တိုင် နွေးထွေးကာ လွတ်လပ်သည့် လေထုတို့ ပြည့်နှက်နေသည့် တိုက်ခန်းငယ်လေးကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားလာတော့သည်။
ရှောင်မိသားစုစံအိမ်မှ ထွက်လာပြီးနောက် ရှောင်ကျားရှု၏ တစ်ကိုယ်လုံး လွတ်လပ်ပေါ့ပါးလာကာ ရွှယ်မြောင်သည်လည်း အလားတူပင်ဖြစ်သည်။ သူမက အပွင့်ရိုက်အေပရွန်တစ်ထည်ကို ဝတ်ကာ ခေတ်စားနေသည့် သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို ဆိုညည်းလျက် မနက်စာပင် ပြင်ဆင်နေလိုက်သေးသည်။
"အမေ ဒီမနက်အတွက် ဘာစားရမှာလဲ ..."
ရှောင်ကျားရှုက သွားတိုက်နေရင်းတန်းလန်း မီးဖိုထဲသို့ ဝင်ကာ မေးလိုက်သည်။
ရွှယ်မြောင်က အသံမြည်နေသည့် ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်ကြည့်လိုက်ကာ ခေါ်ဆိုသူမှာ ရှောင်ချီကျဲဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ဖုန်းကို ချပစ်ရင်း ဝမ်းသာအားရ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"ခရမ်းချဉ်သီးကြက်ဥခေါက်ဆွဲ အမေ ဟင်းမချက်ဖြစ်တာ တော်တော်ကြာပြီဆိုတော့ လက်ရာတွေက အရင်လို ကောင်းသေးရဲ့လားတောင် မသိတော့ဘူး ..."
"အရသာရှိလိုက်တာ တကယ်ကို စားဖိုမှူးအဆင့်ပဲ ..."
ရှောင်ကျားရှုက ခေါက်ဆွဲပြုတ်၏ မွှေးရနံ့ကို အားရပါးရ ရှုသွင်းရင်း လက်မထောင်ကာ ပြောလိုက်သည်။
ဒါက သူ လိုချင်ခဲ့တဲ့ မိသားစုပုံစံမျိုးပဲ ဗီလာတွေ ခြံဝင်းအကျယ်ကြီးတွေ ပြီးတော့ လူစည်ကားတဲ့ ဧည့်ခံပွဲတွေ မရှိဘူး နေရောင်ဖြာကျနေတဲ့ တိုက်ခန်းသေးသေးလေးထဲမှာ သားအမိနှစ်ယောက်တည်း ...
