Chapter 105
ကျိကော ကောရှိနေတာ ကောင်းလိုက်တာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ...
ထို့နောက် စက္ကန့်သုံးဆယ်ပင် မကြာလိုက်။ အိပ်ပျော်သွားကာ ဟောက်သံခပ်တိုးတိုး လွင့်ပျံ့လာတော့သည်။
မိနစ်အနည်းငယ် ကြာကာမှ ကျိမြန်က မျက်လုံးတို့ကို ဖွင့်ကာ သူ၏ အနက်ရောင်ဆံပင်တို့ကို ရယ်ရခက် ငိုရခက်နေဟန်ဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
ရှောင်ကျားရှုက သူ့ကို ခိုးနမ်းချင်တယ်လို့ ဘယ်လိုတောင် တွေးလိုက်မိတာလဲ ဒီကလေးက ဆဲလ်တစ်လုံးပဲ ရှိတဲ့ မျိုးနွယ်လေ ဒီလိုကိစ္စမျိုးကို ဘယ်လိုလုပ် တွေးနိုင်မှာတဲ့လဲ ...
ရယ်မောလိုစိတ်ကို မထိန်းထားနိုင်တော့။
သွားပြီ ဒီညတော့ အိပ်လို့ရတော့မှာကို မဟုတ်ဘူး ...
အိပ်ပျက်ညတစ်ညကို ကုန်ဆုံးပြီးနောက် ကျိမြန်သည် ခပ်စောစောထကာ ရှောင်ကျားရှု၏ လေယာဉ်ချိန်ကို ပြန်လည်စီစဉ်ပေးလိုက်သည်။ သို့သော် လေဒဏ်နှင်းဒဏ်တို့မှာ ပြင်းထန်နေသေးသည့်အတွက် လက်တလောတွင် လေယာဉ်အားလုံးကို ဆိုင်းငံ့ထားရပေသည်။ သူ့ကို ဟိုတယ်တွင် တစ်ယောက်တည်း ချန်ထားခဲ့ရန်လည်း စိတ်မချသည့်အတွက် သွားလေရာ ခေါ်သွားလိုက်ရတော့၏။
"ကျွန်တော်တို့ ဘယ်ကို သွားမလို့လဲ ..."
ရှောင်ကျားရှုက ထိုင်ခုံခါးပတ်ကို ဆွဲဖြုတ်ကာ မေးလိုက်သည်။
"ကိုယ့်အမေအိမ်ကို ... ဒီကနေဆို သိပ်မဝေးဘူး တစ်နာရီလောက်ပဲ ကြာမှာ ဒီရက်ပိုင်းတော့ သူမနဲ့အတူတူ နေပြီးတော့ မိသားစုဘဝကို ခံစားကြည့်လိုက်ပေါ့ ..."
"ဟေး ကျိကော ဘာလို့ သူမကို တရုတ်ကို ပြန်မခေါ်တာလဲ အမေရိကားမှာ တစ်ယောက်တည်း နေခိုင်းရတာ စိတ်ရောစိတ်ချရဲ့လား ..."
ရှောင်ကျားရှုက ရှောင်တခင် စပ်စုလိုက်သည်။
ကျိမြန်က ကားဟွန်းကို တမင်တကာ တီးလိုက်၏။ သူ့ပုံစံမှာ ထိုအကြောင်းနှင့် ပတ်သက်၍ မပြောလိုဟန်ပင်။
ရှောင်ကျားရှုမှာ ခံစားချက်များနှင့် ပတ်သက်၍ အင်မတန် ထိရှလွယ်သူဖြစ်ရာ ချက်ခြင်း ပါးစပ်ကိုပိတ်ကာ ဘာစကားမှ ဆက်မပြောတော့။
