Chapter 49
လင်းလဲ့ယန်က မြှောက်ထိုးပင့်ကော် လုပ်ပေးလို့သာ မဟုတ်ရင် ဒီလိုမျိုး စိတ်ရူးဖောက်တဲ့ စကားမျိုး ပြောမိစရာလား ...
"ဘာလို့ အရင်သွားနှင့်တာလဲ ပြောတော့ကျ ကျွန်တော့်ကိုပါ နေ့လည်စာ စားဖို့ ခေါ်သွားမယ်ဆိုပြီးတော့ ..."
"ငါ ဘယ်လိုလုပ် သိမှာလဲ သိချင်ရင် သူ့ကို ဖုန်းဆက်မေးကြည့်ပါလား လင်းလဲ့ယန် ငါ သတိပေးထားလိုက်မယ် ရှေ့လျှောက် ဒီလောင်ဇီကို သေနတ်တစ်လက်လို အသုံးချဖို့ စိတ်တောင်မကူးနဲ့ ..."
ဖန်ခွင်းက သရော်လိုက်သည်။
"ကျိကောရဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေက မင်း ဝင်စွက်ဖက်လို့ ရတာမျိုး မဟုတ်ဘူး ပြောတော့ကျ ကျိကောနဲ့ အတူတူရှိတာ သူ့ပိုက်ဆံတွေကြောင့် မဟုတ်ပါဘူးဆို ဒါဆို ဘာလို့များ သူဘယ်လောက်ဝင်တယ် ဘယ်လောက်ရှုံးသွားတယ်ဆိုတာတွေကို လိုက်ဂရုစိုက်နေတာလဲ သူသာ ငွေတွေ အများကြီး ရှုံးသွားရင် မင်းရမယ့်ဟာလည်း နည်းသွားမှာ ကြောက်လို့လား မင်းက ကျိကောကို ရွှေပေါင်လုံးကြီးလို သဘောထားနေတာပဲ ..."
ဖန်ခွင်းက ဒေါသတကြီး ထွက်သွားလိုက်သည်။
သို့သော် ကျိမြန်ကိုတော့ ဘာတစ်ခွန်းမှ သွားမပြောရဲတော့ချေ။
လင်းလဲ့ယန်၏ မျက်နှာမှာ ဖြူလျော်ကာ စိတ်ကယောင်ခြောက်ခြား ဖြစ်ကုန်တော့သည်။
ဘာလဲ ရွှေပေါင်လုံးကြီးက ကျိကောကလည်း ဒီလိုပဲ တွေးနေတာလား ...
သူက တိတ်တဆိတ် ညည်းညူကာ ကျိမြန်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်သော်ငြား ဆက်သွယ်၍ မရတော့ချေ။ ထို့ကြောင့် ချိန်ဖမ်းရှင်းကိုခေါ်ကာ ကုမ္ပဏီသို့ အမြန်ပြန်လာခဲ့ရတော့သည်။
ကျိမြန်က ဖုန်းကို အသံပိတ်ကာ ကုမ္ပဏီတွင် တစ်ရေးတစ်မော အိပ်နေလိုက်သည်။ သူပြန်နိုးလာချိန်တွင်တော့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာတွင် စိုးရိမ်တကြီး ထိုင်နေသော လင်းလဲ့ယန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"ပြန်လာပြီလား ..."
ခပ်အက်အက်အသံဖြင့် မေးကာ ဆံပင်များကို ဆွဲဖွလိုက်သည်။
