Chapter 111
တစ်ဖက်သူ၏ စိတ်ပျက်ဝမ်းနည်းမှုကို ခံစားနိုင်ရန် အလို့ငှာ ကျိမြန်မှာ ထိုမေးခွန်းကို အဖြေထုတ်လိုစိတ်များ ဖြစ်ပေါ်လာတော့သည်။ နွေးထွေးသည့် ပွေ့ဖက်မှုကြောင့်လေလား သို့မဟုတ် ကျိမြန်၏ စိတ်ရှည်လှသည့် ချော့မော့မှုကြောင့်လေလားတော့မသိ။ တောင်အစွန်းမှ ခုန်ချလိုက်သည့် ရှောင်ကျားရှုမှာ နောက်ထပ်ကြောက်ရွံ့မှု တစ်စုံတစ်ရာကိုမှ မခံစားရတော့ဘဲ နွေးထွေးသည့် ရေကန်ထဲသို့ ကျဆင်းသွားတော့သည်။ လှိုင်းလုံးများ၏ တွန်းပို့မှုကြောင့် ကန်အောက်ခြေအထိ ရောက်ရှိသွားကာ အသက်ရှင်လျက် ရှိနေသည့် ကျိမြန်နှင့် ပြန်လည်ဆုံတွေလိုက်ရတော့သည်။ ကျိမြန်က သူ့ကို ပြုံးပြကာ လက်တို့ကို ဆန့်တန်းလျက် နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
ရှောင်ကျားရှုက ချက်ခြင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပြေးဝင်ကာ စကားပြောမည် ပြုစဉ်မှာပင် သူက ခေါင်းကိုငူံ့လျက် အောက်ဆီဂျင်များ ဖြန့်ဝေပေးလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းနှင့် လျာတို့ အချင်းချင်း ထိကပ်လျက် တစ်ဖြည်းဖြည်း ကူးလူးရောယှက်နေကြပြီး ကြီးမားလှသည့် လက်တစ်စုံက ရှောင်ကျားရှု၏ ခါးရိုးတစ်လျှောက် တစ်ဖြည်းဖြည်း နိမ့်ဆင်းသွားကာ ... ထိသမျှ နေရာတိုင်း တငွေ့ငွေ့ ပူလောင်နေသည်မှာ ... ပွက်ပွက်ဆူနေသည့် ရေကန်ထဲ ရောက်နေသည့်အတိုင်းပင်။
သူ့ကို ပွေ့ဖက်ကာ နောက်ကျောကို ပုတ်ပေးနေသည့် ကျိမြန်၏ လှုပ်ရှားမှုတို့ ရပ်တန့်အေးခဲသွားတော့သည်။ အနက်ရောက်ဆံပင်ထိပ်ပိုင်းကို ငေးကြည့်နေသည့် သူ့အကြည့်တို့မှာ မယုံနိုင်မှုတို့ ပြည့်နှက်နေကာ အတွေးတို့မှာလည်း ကမောက်ကမ ဖြစ်ကုန်တော့သည်။
အိပ်မက်ဆိုး မက်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ...
အိပ်မက်မှာ ဆက်မက်နေဆဲပင်။ ရှောင်ကျားရှု၏ ဖြူလျော့နေသည့် မျက်နှာ သွေးရောင်ပြန်လွှမ်းလာကာ မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှ မျက်ရည်နှစ်စက် ကျဆင်းလာပြီး ခါးကို တွန့်လိမ်လျက် ချိုမြိန်တိုးလျသည့် ညည်းတွားသံတစ်ခုကို မကြားတကြား ထုတ်လွှင့်လိုက်သည်။
