ဆောင်းနှင်းဓါးထက်ချယ်ရီဝေ

Chapter 40

စုပြုံလာသော ရေများက နက်ရှိုင်းလှသည့် အသူရာချောက်ဖြစ်လာသည်။

လင်းရုဖေးနှင့် ကုရွှမ်းတုတို့သည် မြစ်ဘေးတွင်အချိန်တော်တော်ကြာအောင် စကားစမြည်ပြောခဲ့ကြ၏။

ကောင်းကင်ယံက အမှောင်ကြီးစိုးသွားသည့်တိုင် သူတို့သည် ကျန်းချောင်အာပြန်လာသည်ကို မတွေ့ရပေ။ကုရွှမ်းတုက သူ၏မှန်းဆချက်အရ မြစ်ပေါ်တွင်လှည့်ပတ်သွားနေသောခရီးတစ်ခေါက်သည် တစ်ညတာကုန်ဆုံးသွားပြီး ကျန်းချောင်အာအတွက် ပြန်လာရန် အနည်းဆုံးမနက်ဖြန်နံနက်တိုင်အောင်ကြာလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။ 

လင်းရုဖေးက ဆိုလိုက်သည်။

"မနက်ဖြန်မနက်....အဲ့ဒီအချိန်မှာ မိစ္ဆာကျောင်းက နိုးနေတော့မှာမဟုတ်ဘူးလား"

ကုရွှမ်းတုက ဖြေလိုက်သည်။

"အရေးမကြီးပါဘူး"

သို့သော် ကျန်းချောင်အာ၏အရည်အချင်းကိုကြည့်ခြင်းဖြင့် သူသည် ဤအရာမျိုးကို တစ်ကြိမ်သို့မဟုတ် နှစ်ကြိမ်လုပ်ဖူးခဲ့လောက်သောကြောင့် လင်းရုဖေးသည် နောက်ဆုံးတွင် အနည်းငယ်စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။တဖြည်းဖြည်းမှောင်လာသည်ကိုကြည့်ရင်း သူသည် တည်းခိုခန်းသို့ နောက်ပြန်လှည့်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။နေဝင်ရီတရောအချိန်တွင် တည်းခိုခန်းသည် ပို၍တိတ်ဆိတ်လာကာ အခန်းများမှာကြည့်မိသည်နှင့် မည်သူမျှရှိနေသည်မဟုတ်ချေ။

ရှောင်အာ့က လင်းရုဖေးအား အပေါ်ထပ်အခန်းများဆီ ခေါ်သွားခဲ့သည်။အထဲတွင် ဖူဟွားနှင့်ယွီရွေ့က သန့်စင်ထားသောရေနွေးကို ပြင်ဆင်ထားပြီး သူ့အားဆေးကြောရန် ကူညီပေးသည်။

[ T/N - စားပွဲထိုး ]

လင်းရုဖေးက သူ၏အဝတ်အစားများကို လှဲလိုက်ပြီးကုရွှမ်းတု၏တိုက်တွန်းမှုအောက်တွင် သူက သောက်ဆေးတစ်ခွက်ကို ခါးခါးသီးသီးသောက်ခဲ့ရသည်။ သူ၏မျက်နှာတစ်ခုလုံးက အခါးဓာတ်နှင့်အတူရှုံ့တွသွားသည့်အခါ သူသာဆေးမသောက်ပါက ထပ်ပြီးချောင်းဆိုးနေမည်မဟုတ်ကာအဆင်ပြေသွားမည်ဖြစ်ကြောင်းကိုလည်း တတွတ်တွတ်ပြောဆိုနေမိသည်။