ဆောင်းနှင်းဓါးထက်ချယ်ရီဝေ

Chapter 49

လေးအား ဆွဲတင်ခြင်း

သူက အခန်းမှထွက်လျှင်ထွက်ချင်း ခြံဝန်းထဲတွင်ရပ်နေသည့် ကျူးယင်းအားတွေ့လိုက်ရ၏။ သူမက ခေါင်းငုံ့ရင်း တံမြက်စည်း လှည်းနေရာ သူက တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပြေးလာပြီး ကျူးယင်း၏ပုခုံးအားထိရန် လက်ဆန့်လိုက်သည်။

ကျူးယင်းမှာ မည်သည့်နေရာမှမသိ ရုတ်တရက်ပေါ်လာသည့် မုန့်လန်ရောကြောင့် အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားကာ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်အော်ဟစ်လိုက်မိ၏။

သူမက အမြန်ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူမ၏သခင်လေးဖြစ်သူအား တွေ့လိုက်ချိန်တွင် ဒေါသမထွက်ဘဲမနေနိုင်တော့ချေ။

"သခင်လေး..ဘာကြောင့် ကျူးယင်းကို ထပ်ခြောက်ရပြန်တာလဲ..ကျူးယင်းရဲ့နှလုံးက လည်ချောင်းထဲကနေ အပြင်ကို ခုန်ထွက်တော့မလို့"

"ဘာလုပ်နေတာလဲ" မုန့်လန်ရောက အပြုံးလေးနှင့်မေးလာသည်။

"အို့..ဘယ်ကဆိုးသွမ်းပြီး ဖျက်ဆီးတတ်တဲ့တစ်ယောက်ယောက်က ဥယျာဥ်ထဲက ငှက်တွေကို ဒဏ်ရာရအောင် လုပ်လဲမသိပါဘူး..ဒါကြောင့် သူတို့ကိုကောက်ပြီး မြေမြုပ်နေရတယ်"

ကျူးယင်းက တိုင်တန်းလာသည်။ "ဒီစိတ်အနှောင့်အယှက်ပေးတတ်တဲ့လူက အတိအကျ ဘယ်သူများလဲ..သခင်မကြီးသာသိရင် သေချာပေါက် အရိုက်ခံရလိမ့်မယ်"

မုန့်လန်ရောက ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး အမှန်ပင် မြေပေါ်၌ ရောင်စုံငှက်အသေကောင်များကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အချို့မှာ ကြီးမားပြီး အချို့မှာ သေးငယ်ကာ သူတို့၏ကိုယ်များမှာ နှစ်ခြမ်းကွဲနေလေ၏။ သူတို့၏ကိုယ်များမှာ သွေးတစ်စက်စက်ကျနေကာ အလွန်ပင် ရက်စက်ပုံပေါ်သည်။ သို့သော်ငြား သူက ငှက်အသေများအား ကြည့်နေရင်း မုန့်လန်ရောက ဤဖြစ်စဥ်အား ယခင်က တစ်နေရာရာတွင် မြင်ဖူးနေသကဲ့သို့ ခံစားနေရသည်။

သူ၏ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်ရင်း ရေရွတ်လိုက်မိသည်။

"ကျွန်တော် ဒီဟာကို ရင်းနှီးနေတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်"

"ရင်းနှီးနေတယ်လား.."

ကျူးယင်းက သံသရအပြည့်ဖြင့် မေးလာသည်။