ဆောင်းနှင်းဓါးထက်ချယ်ရီဝေ

Chapter 34

ငြိမ်းအေးသွားသောကိစ္စရပ်များ

ရှဲ့ကျစ်ယောင်က ခေတ္တမျှထွက်သွားခဲ့ပြီး ဤတစ်ကြိမ်သူပြန်လာသည့်အချိန်တွင်သူနှင့်အတူ ဖူဟွားနှင့်ယွီရွေ့တို့အနောက်မှပါလာကြသည်။

အကူမိန်းကလေးနှစ်ယောက်၏မျက်နှာထားများမှာ ဆိုးရွားစွာပျက်ယွင်းနေသည်။ ဖူဟွားကတည်ငြိမ်သွားချိန်တွင် ယွီရွေ့ကမူတရှုံ့ရှုံ့ငိုနေဆဲပင်။ ကံကောင်း၍လင်းရုဖေးက အချိန်မီ ပြောင်းဖူးအရသာသကြားလုံးကိုထုတ်ကာသူမပါးစပ်ထဲသိပ်ထည့်ပေးလိုက်သောကြောင့် နောက်ဆုံး အငိုတိတ်သွားပြီးပြုံးလာလေသည်။

သို့ထိတိုင် ဖူဟွားက သူမ၏သတိလက်လွတ်မှုကြောင့် အပြစ်မကင်းသလိုခံစားနေရပြီးစကားတစ်လုံးပင်မဆိုနေဘဲ ဒူးထောက်ကာလင်းရုဖေးအားသူမကိုအပြစ်ပေးပါရန်တောင်းဆိုလာသည်။

လင်းရုဖေးကသူမကိုထရန် ချော့မော့ပြောနေချိန်တွင် သူမ၏မျက်လုံးထောင့်၌မျက်ရည်များဝိုင်းဖွဲ့လာတော့သည်။

တုန်ယင်နေသည့်အသံလေးဖြင့်သူမကဆိုသည်။

"ကျွန်မတို့အရမ်းနမော်နမဲ့နိုင်သွားလို့ ရှဲ့ဝမ်လင်ကို ဒီလိုဖြစ်အောင် အခွင့်အရေးပေးခဲ့မိတာ သခင်လေးသာတစ်ခုခုဖြစ်သွားခဲ့ရင် ခွန်းလွန်တောင်ကိုပြန်ရောက်ရင် ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ"

လင်းရုဖေး : "ငါအဆင်ပြေပါတယ် မင်းတို့တွေသာအတွေးလွန်နေကြတာ ငါသေသွားရင်ရော ရှဲ့ဝမ်လင်က မင်းတို့ကိုလွှတ်ပေးမှာမလို့လား"

ဖူဟွားကား နှုတ်ခမ်ကိုကိုက်နေပြီးဘာမှမပြောတော့ပေ။

လင်းရုဖေးက သူမအားဖြစ်ပျက်သမျှများကိုမေးမြန်းကြည့်သည်။

အစတုန်းက ရှဲ့ဝမ်လင်သည်လင်းရုဖေးကြောင့်ရောက်လာခဲ့တာပင်။ သို့သော် အခန်းထဲတွင်လင်းရုဖေးအားမတွေ့သည့်အခါ အကူမိန်းကလေးနှစ်ယောက်အားတိုက်ခိုက်တော့သည်။ လင်းရုဖေးက တစ်ကြိမ်ပင်ဓားရေးမလေ့ကျင့်ဖူးသောကြောင့် အစေခံမိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကသူ့အားစောင့်ရှောက်ရန်လိုက်လာသူနှစ်ယောက်ဟု သူထင်ခဲ့လိမ့်မည်။ အစေခံများသာမရှိလျှင် လင်းရုဖေးက လှောင်ချိုင့်ထဲမှလိပ်တစ်ကောင်သာဖြစ်နေမည်မှာအသေအချာပင်။