ဆောင်းနှင်းဓါးထက်ချယ်ရီဝေ

Chapter 12

နှလုံးသားတစ်နေရာရဲ့ ဆန္ဒ။

ဖူဟွားက နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားရသော်လည်း လင်းရုဖေးရဲ့အမိန့်ကို နာခံပြီး မဖောက်ရသေးသည့် ချယ်ရီသေရည်ကရားကို ယူဆောင်လာပေးလိုက်သည်။ လင်းရုဖေး၏ခန္ဓာကိုယ်က အားနည်းနေသည့်အတွက် သေရည်ကို တချို့ကောင်းမွန်သည့်ဆေးဖက်၀င်အရာများနှင့် ရောနှောဖော်စပ်ထားခြင်းဖြစ်တာကြောင့် လင်းရုဖေး အနည်းငယ်ထူထူထောင်ထောင်ဖြစ်သည့်အချိန်မျိုးတွေဆိုလျှင် သောက်သုံးလို့အဆင်ပြေပေ၏။

သို့သော် ဤတစ်ကြိမ်တွင်မူ လင်းရုဖေးမှာ နာမကျန်းဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည်။

'ဘာလို့များ ရုတ်တရက်ကြီး သေရည်သောက်ချင်လာရတာလဲ'

ဖူဟွားက ထူးဆန်းသည်ဟု ခံစားရပေမယ့် သေရည်ကိုယူပြီး မီးနွေးနွေးလေးဖြင့် နွှေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အသာလေးတံခါးခေါက်ပြီး အခန်းထဲသို့ သေရည်ယူ၍ ဝင်သွားလိုက်သည်။ လင်းရုဖေးမှာ သိပ်မကြာခင်လေးကအထိ နာမကျန်းဖြစ်နေဆဲဆိုတာကို သိထားသည့် သူမမှာ ယခုအချိန်တွင် အခြေနေအတော်လေးကောင်းမွန်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက ကုတင်ခေါင်းရင်းတွင်မှီထိုင်နေပြီး ပွင့်နေသည့် ပြတင်းပေါက်ကိုကြည့်နေပေ၏။

“သခင်လေး” ဖူဟွားက ခေါ်လိုက်သည်။

လင်းရုဖေးက သူမဘက်သို့လှည့်လာပြီး ယူလာသည့်သေရည်ကို စားပွဲပေါ်တင်ရန် ဖူဟွားအား ပြောလိုက်သည်။ သို့သော် လင်းရုဖေးက တစ်စုံတစ်ခု ထူးဆန်းနေတာကို သတိထားမိလိုက်သည်။ အနီရောင်၀တ်စုံနဲ့လူက ပြတင်းပေါက်နားက စားပွဲပေါ်မှာထိုင်နေတုန်းဆိုပေမယ့် ဖူဟွားကမူ ထိုလူကို မမြင်တွေ့ရသကဲ့သို့ ဖြတ်သွားပြီး သူမလက်ထဲက သေရည်ကရားကိုချလိုက်သည်။

သူမက အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်ဆိုလာသည်။

“သခင်လေးက နေမကောင်းဖြစ်နေတာလေ အခုလောလောဆယ် သေရည်မသုံးဆောင်သင့်သေးပါဘူး”

“ငါသိတယ်” လင်းရုဖေးက မျက်တောင်တဖြတ်ဖြတ်ခတ်ပြလိုက်ပြီး “ငါသောက်မှာမဟုတ်ဘူး သေရည်ကိုချပြီး သွားလို့ရပြီ”