ဆောင်းနှင်းဓါးထက်ချယ်ရီဝေ

Chapter 10

ကောင်းကင်ဘုံရဲ့ဓား ၊ လေးလံတဲ့အစွန်အဖျား။

နောက်ကြောင်းပြန်ရမည်ဆိုလျှင် လင်းရုဖေးသည် ပွဲကြည့်စင်အထဲတွင်ထိုင်နေလျက်မှ စင်မြင့်ပေါ်တွင် ကုဖေးယွီနှင့်စကားပြောနေသည့် သူ့အစ်ကိုကိုကြည့်နေခြင်းဖြစ်သည်။

ကုဖေးယွီတစ်ယောက် သူ့နောက်ကျောတွင်လွယ်ထားသည့်ဓားကို ချွတ်ရန်ကြိုးစားနေသည်ကိုလည်း သတိပြုမိသည်။

လင်းရုဖေးတစ်ယောက် ပျင်းရိသည်ဟုခံစားမိသဖြင့် မတ်ပဲကိတ်‌လေးတစ်ခုကို ကောက်ယူပြီး နှုတ်လမ်းလွှာများကြားညှပ်ကာ တစ်ကိုက်ကိုက်လိုက်သည်။

အရသာခံကြည့်လိုက်သည့်အခါ ဖူဟွားလုပ်ထားမှန်း တန်းသိလိုက်သည်။ အရသာကအတော်လေးချိုပြီး ရနံ့ကလည်း သင်းပျံ့ပျံ့လေးမွှေး၏။

မတ်ပဲကိတ်ကို မျိုချဖို့ အခွင့်အရေးမရသေးခင်မှာပင် လင်းရုဖေးသည် ရှည်လျားပြီး ထက်မြသည့် လက်နက်တစ်ခု လေထဲကို ဖောက်ထွင်းဝင်ရောက်လာသည့် စူးစူးရှရှအသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

ထိုအသံအနောက်တွင် ပါလာသောအရိပ်တစ်ခုက သူ့ရှေ့တွင် ရုတ်တရက် ပေါ်လာပြီး ဆူညံသောအသံဗလံများနှင့်အတူ လင်းရုဖေး၏ခြေရင်းအောက်ရှိ အစိမ်းရောင်ကျောက်တုံးကြမ်းခင်းကို ဖောက်ထွင်းသွားတော့သည်။

လေထုထဲတွင် ဖုန်မှုန့်များ ပျံဝဲနေပြီး ရွှေရောင်သမ်း‌သော နေရောင်ခြည်အောက်တွင် လင်းရုဖေးသည် သူ့ခြေဖဝါးမှ တစ်လက်မခန့်အကွာတွင် စိုက်နေသည့် မှင်ကဲ့သို့ နက်မှောင်သော ကိုယ်ထည်ဖြင့် အနက်ရောင်ဓားရှည်ကြီးတစ်ချောင်းကို သေသေချာချာစူးစိုက်စိုက်စိုက် ကြည့်မိလိုက်သည်။

ထို့နောက် မူလကစင်မြင့်ပေါ်တွင် ရပ်နေသော ကုဖေးယွီသည် သူ့ဆီဦးတည်‌ပျံသန်းပြေး၀င်လာသော်လည်း ဖူဟွားက ရပ်တန့်သွားစေလိုက်၏။

"မင်းရဲ့ဓားနဲ့ ငါ့သခင်လေးကိုတိုက်ခိုက်တာ ဘာသဘောလဲ" ဖူဟွားက ဒေါသတကြီးနှင့် အပြစ်တင်တော့သည်။

"ရိုင်းစိုင်းလိုက်တဲ့လူ"

ကုဖေးယွီကညည်းတွားသည်။