ဆောင်းနှင်းဓါးထက်ချယ်ရီဝေ

chapter 120

Chapter 120
Imperial MeowAugust 03, 2023
Chapter 120

ယွီနန် ဟယ့်မိသားစု

----------------------

တာ့ကျင်းခရီးစဉ်မှာလည်းပြီးဆုံးသွားခဲ့ပြီဖြစ်၍ သူတို့လည်းထွက်ခွာရန်အချိန်ကျလေပြီ။

နောက်တနေ့နံနက်အစောပိုင်းတွင် ရွှမ်းချင်အားလင်းရုဖေးကသွားနှုတ်ဆက်သည်။ လင်းရုဖေးကသူ့အား ဘယ်နေရာသွားမလဲ ဟုမေးသည့်အခါ သူအထူးတလည်သွားရောက်ချင်နေသည့်နေရာမရှိကြောင်းဆို၏။ သူသည်နေရာအနှံ့ခရီးဆန့်ရုံသာရှိပြီး ယောင်ကွမ်းတိုက်ကြီးမှာလည်းကျယ်ပြန့်လွန်းလှ၍ သူသွားကြည့်နိုင်သည့်နေရာအများအပြားရှိပေသည်။

သူသည် ဤဘုန်းကြီးအားအတော်လေးနှစ်သက်မိသော်ငြား ဤလောကတွင် အဆုံးမရှိသောဧည့်ခံပွဲဟူသည်မှာလည်းမရှိချေ။ လင်းရုဖေးကအတင်းတိုက်တွန်းမနေတော့ဘဲ သွားခါနီးတွင်အိတ်ထဲမှရွှေစတစ်စကိုထုတ်ပြီး ရွှမ်းချင်အားကမ်းပေးလိုက်သည်။

ရွှမ်းချင်ခမျာ ရွှေစကိုတွေ့သည့်အခါ မသိလိုက်မသိဘာသာနောက်ဆုတ်သွားရပြီး အသားစားသတ္တဝါအားတွေ့လိုက်ရသည့်နှယ် "သခင်လေးလင်း ဒါကဘာသဘောလဲ"

လင်းရုဖေးကားရယ်၍ : "ရှီးလျန်တောင်မှာ ကိုယ်တော်ကျွန်တော့်ကိုပုတီးစေ့ပေးခဲ့တာမှတ်မိသေးတယ် ဆိုတော့...ဒီရွှေစကလည်းကိုယ်တော့်ကိုအကြွေးပြန်ဆပ်တယ်လို့ပြောလို့ရတယ်မဟုတ်လား"

ရွှမ်းချင်ကတစ်ခုခုပြောတော့မည့်အချိန်တွင်...။

သို့သော် လင်းရုဖေးကသူပြောချင်သည့်စကားကိုကြားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

"ကိုယ်တော် လက်မခံလည်းအတင်းမပေးတော့ပါဘူး ဒါပေမဲ့ ဒီလိုအလေ့အထမျိုးက ကျွန်တော်တို့ကြားမှာမတူညီဘူးထင်ပါတယ် ကိုယ်တော်သာကျွန်တော့်ကိုသူငယ်ချင်းလိုသဘောထားတယ်ဆိုရင် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာနဲ့သာလက်ခံပေးပါ"

ထိုစကားကြောင့် ရွှမ်းချင်ကထပ်ငြင်းမိပြန်ပါလျှင် သူကသာသူငယ်ချင်းဟုသဘောမထားသူဖြစ်နေပြန်သည်။ နောက်ဆုံး၌ သူသည်သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ရွှေစကိုလက်ခံလိုက်ရသည်။ ထိုအခါမှ လင်းရုဖေးအနည်းငယ်စိတ်အေးသွားရ၏။ ရွှမ်းချင်သည်မည်မျှပင် စွမ်းအားကြီးသူဖြစ်ပါစေ သူသည်လည်းလူသားတစ်ယောက်ပင်။ လူတစ်ယောက်သည် စားသောက်ဝတ်စားရန် အခြေခံကုန်ကျစရိတ်လိုအပ်သည်။ သူသည်ဘုံကျောင်းတွင်နေထိုင်ခဲ့ပြီး အသက်ရှင်နေထိုင်ရန်အလှူခံနိုင်သည့်တိုင် ငွေလိုအပ်သည့်နေရာရှိလာလိမ့်မည်ပင်။ လင်းရုဖေးသည် အနည်းဆုံးအနှီကိုယ်တော်က သကြားလူသားလေးအားဝယ်စားနိုင်သည့်ပိုက်ဆံလေးရှိစေချင်မိသည်။