-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

විසි හත්වන දිගහැරුම

" කෝ.. දැන් ඇති."

මගෙ කඳුළු වලින් අභීන්ගෙ බෙල්ල තෙත් වෙලා තියෙද්දි අභීන් මාව එහාට කරේ ආපහු මගෙ මූණ අත් අතරට ගන්න ගමන්.

" මූණ හෝදන් එන්න."

අත් දෙකෙන්ම මගෙ කම්මුල් වල කඳුළු පිහදාන ගමන් අභීන් කියද්දි මම ඒ කකුල් දෙක උඩින් නැගිටලා වොශ්රූම් එක පැත්තට ආවෙ මූණ සෝදගන්න.

මූණ හෝදන් මම එළියට එද්දි අභීන් දොර ළඟ හිටියෙ මගෙ අතට ටිෂූ එකක් දික් කරන ගමන්. අභීන්ගෙ මූණත් හොඳටම අවුල් වෙලා තියෙද්දි මම අභීන්ගෙ අතින් ඇදගෙම ටේබල් එක ළඟට ආවෙ අභීන් මට පිටිපස්සෙන් ඇදිලා එද්දි.

" මට බඩගිනියි."

දැන් උන දේ එක්ක අභීන් අවුලෙන් ඉන්න බව දැනගත්ත මම කිව්වෙ විරිත්තලා.

" කන්න."

අභීන් ලන්ච් බොක්ස් එක ඇස් වලින් පෙන්නන ගමන් කියද්දි මම අභීන්ව වොශ්රූම් එක පැත්තට තල්ලු කරේ කියවන ගමන්.

" ඉතින් අත සෝදන් එන්න. තාම කාලා නෑ කිව්වෙ. මම විතරක් කෑවම හරිද? අනික කාලා ඉවර වෙලා මට සාක්කුවෙන් කුරුල්ලෙක් මවලා පෙන්නනවා."

මම වොශ්රූම් එක පැත්තට තල්ලු කරන ගමන් කිව්වත් ගල් පර්වතයක් වගේ අභීන් හිටගෙන ඉන්නෙ මම අන්තිමට කිව්ව දේ එක්ක අභීන්ට හිනාවක් යද්දි.

හැයි යකෝ. මම දැන් හිනාවෙන්න දෙයක් කිව්වද. සාක්කුවෙන් කුරුල්ලෙක් මවලා පෙන්නන්නනෙ කිව්වෙ.

" මට වැඩ තියෙනවා. කවන්න."

අභීන් එහෙම කියාගෙන ගිහින් පුටුවෙ වාඩි වෙලා ලැප් එක බදාගත්තෙ මම ඉනට අත් දෙක තියාගෙන බලාගෙන ඉද්දි.

ආ.. හරි සෝක්. වෙරි ගුඩ්. මම දැන් හොටෙල් එකේ වැඩ කරනවා මදිවට සර්ට කවන්නත් ඕනද. තව තව කල් යද්දි කවන්න, පොවන්න, නාවන්නත් කියලා අන්තිමට හරහට තියලා කිරි පොවන්නත් වෙයි.

ඉනට අත් දෙක තියාගෙන ඉන්න මට ඇස් වලින් අභීන් එහා පැත්තෙ පුටුව පෙන්නද්දි මම ඇස් දෙකත් හීනි කරගෙන එතනින් වාඩි උනේ ලන්ච් බොක්ස් එක දිග අරින ගමන්.

සිරාවටම මන් දැන් මේකාට කවන්න ඕනද. පොඩි එකෙක්ටවත් කවලා නෑ යකූ.