-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

අවසාන දිගහැරුම

මුළු ඇඟටම දැනුනු සීතල වතුර පාරක් එක්ක මම ඇස් ඇරියෙ හෙලවෙන්නවත් බැරි තරම් තදින් මාව පුටුවකට තියලා බැඳලා තියෙද්දි. මම අමාරුවෙන් පියවෙන්න හදන ඇස් ඇරියෙ එක ළඟ ඇහිපිල්ලම් ගහන ගමන්.

" මගෙ දරුවා කොහෙද? ඒෂි."

මගෙ ඉස්සරහ මාස්ක් එකක් දාගෙන ඉන්න මනුස්සයගෙන් මම කෑ ගහලා අහද්දි යන්තම් අඩ අඳුරක් තිබ්බ කාමරේ ඇතුළෙ මගෙ කෙල්ලගෙ චායාවක්වත් නැති උනේ මාව බය කරලා.

" උඹ මොකෙද්ද මිනිහො. මගෙ කෙල්ල කොහෙද කියපන්."

මාව ගැටගහලා තියෙන බැමි ලිහාගන්න හදන ගමන් මම කෑ ගහද්දි ඔළුව ඇල කරගෙන කිසිම කලබලයක් නැති ඇස් දෙකකින් මගෙ දිහා බලාගෙන ඉන්න මනුස්සයගෙ මොකුත්ම ප්‍රතිචාරයක්වත් නැති උනා.

අනේ අභීන්.. උඹ කොහෙද සුදු මහත්තයා. අපේ දරුවා නෑ දෙයියනේ. උඹගෙ මිහීට අපේ කෙල්ලව ආරක්ෂා කරගන්න බැරි උනා.

" මගෙ දෝණි කොහෙද. මන් වැඳලා ඉල්ල..න්නම් මගෙ දරුවට කරදර..යක් කරන්න එපා."

මම අඬ අඬම කියවද්දි මගෙ ඉස්සරහ හිටගෙන පපුවට අත් බැඳගෙන ඔළුවත් ඇල කරගෙන හිටිය මනුස්සයා මාස්ක් එක ගැලෙව්වෙ අඩියෙන් අඩිය මගෙ ළඟට එන ගමන්.

අඩ අඳුරෙ මම යන්තම් මගෙ මූණට එබිලා ඉන්න ඒ මූණ දිහා බලද්දි අවුරුදු ගානකට පස්සෙ දකින ඒ රූපෙ මම තත්පරයකටත් අඩු වෙලාවකින් අඳුරගත්තෙ කේන්තියට මගෙ හකු පවා තද වෙද්දි.

" තිරිසනා!"

මම ඇස් වලින් කඳුළු ගලද්දි දත්මිටි කාගෙන මිමිණුවෙ උගෙ මූණෙ මහ උමතු හිනාවක් ඇඳෙද්දි.

මගෙ ඉස්සරහ ඉන්නෙ වෙන කවුරුත් නෙවෙයි චූටිගෙ ජීවිතේ විනාස කරපු වගේම අපි හැමෝටම දුක් විඳින්න සලස්වපු කාලකණ්ණියා අශේන්.

" අඳුරගත්තද ම්ම්ම්?"

" උඹ වගේ කාලකණ්ණියෙක්ව අඳුර ගන්න බැරි වෙන්න මම මැරිලා ඉපදුනේ නෑ යකෝ. මම උඹව අඳුරගත්තෙ ඊයෙ බීච් එකේදිමයි."

උගෙ හුස්ම මගෙ මූණෙ වැදෙද්දි අප්පිරියාව කාගෙන මම ගිගිරුවෙ පුටුවෙන් ගැලවෙන්න දඟලන ගමන්.