-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

තිස් තුන්වන දිගහැරුම

පහුවදා මම සති තුනකට පස්සෙ කැම්පස් ආවා. අක්කා ඇක්සිඩන්ට් උන බවක් ශෙනාල් ඇරෙන්න කවුරුත් දන්නෙ නැති වෙද්දි හැමෝම හිතාගෙන ඉන්නෙ මම නංගිගෙ වැඩකට හදිසියේම ගමේ ගියා කියලා.

කැම්පස් ඉවර වෙලා ටියුෂන් කරන තැනට යන්න ඕන නිසා මම කැම්පස් එකෙන් එළියට ආවෙ ශෙනාල් මට කතා කරද්දි.

" උඹ අතනට යනවනෙ එහෙනම්. මන් ගෙදර යනවා. ගිහින් කෝල් එකක් දීපන් හොඳේ."

ශෙනාල් කියද්දි මම හා කියන්න ඔළුව වැනුවෙ ඒ ටියුෂන් ක්ලාස් කරන තැනට හොටෙල් එකට තරම් දුර නැති නිසා.
ඇවිදගෙන ආව මට කෝල් එකක් එද්දි මම ෆෝන් එක බෑග් එකෙන් අරගත්තෙ කෝල් කරන කෙනාව දැකලා ආන්සර් නොකර ඉන්න හිත හදාගන්න බැරි වෙද්දි.

ඒ අභීන්ගෙ අම්මා.

දෙපාරක් හිතලා කෝල් එක කට් වෙන්න දෙන්න බැරි කමට මම කෝල් එක ආන්සර් කරේ එහා පැත්තෙන් අම්මගෙ කටහඬ ඇහෙද්දි.

" හෙලෝ අම්මා."

" නිහින්ස."

" කියන්න අම්මා."

මම කියද්දි අභීන්ගෙ අම්මා කතා කරේ ටිකක් වෙලා ඉඳලා.

" මේ.. වැඩක්ද පුතේ?"

අභීන්ගෙ අම්මා අහද්දි මම උත්තර දුන්නෙ හිමින්.

" නෑ අම්මා කියන්න."

" හදිස්සියක් නෙවෙයි මන් නිකන් ගත්තෙ. අභීන් කිව්වා හදිස්සියෙම ගමේ ගියා කියලා."

අභීන්ගෙ අම්මා කියද්දි මම ආපහු උත්තර දුන්නෙ අම්මට ආපහු ආව කියලා කියන්න සිද්ධ වෙන බව දැනගෙන.

" ඔව් අම්මා නංගිගෙ වැඩ වගේකට."

" තාම ගමේද?"

ටිකක් වෙලා ඉඳලා අභීන්ගෙ අම්මා අහන්නෙ ළඟ ඉන්න කවුරුහරිත් කතා කරනවා වගේ ඇහෙද්දි.

" නෑ අම්මා ඊයෙ හවස ආවා."

" පුතා!"

අභීන්ගෙ අම්මා කාටහරි කෑ ගහනවා ඇහෙද්දි මුලින් මට කියලා හිතුවත් පස්සෙ මන් දැනගත්තා ඒ මට නෙවෙයි කියලා.

" ඔයා මොකක් හරි ප්‍රශ්නෙකද රත්තරන්."

අභීන්ගෙ අම්මා අහද්දි කියාගන්න මොකුත් නැතුව මම අසරණ උනේ මම අමාරුවෙන් උත්තර දෙද්දි.