-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

පනස් දෙවන දිගහැරුම

වැව රවුමෙ සීතල හුළඟ එක්ක අභීන්ගෙ ශක්තිමත් පපුවට තුරුළු වෙලා හිටිය මම ලෝබකමෙන් ඒ පපුවට තොල් තද කරේ ඒ එක්කම මගෙ හිස්මුදුනට අභීන්ගෙ තොල් තද වෙනවා දැනෙද්දි.

" ඇති නැද්ද ම්ම්ම්."

මගෙ ඇස් වලින් ගලපු කඳුළු වලින් ඒ පපුව තෙත් වෙලා තියෙද්දි මම මූණ එහාට ගත්තෙ මගෙ කම්මුල් දෙකෙන්ම අල්ලගත්ත අභීන් කම්මුල් වල කඳුළු පිහදාද්දි.

" ඇයි?"

කටකොනක හිනාවක් එක්ක මගෙ ඇස් දිහා බලන් ඉන්න අභීන්ගෙන් මම තොල් උල් කරගෙන අහද්දි එයා මගෙ කම්මුලක් මිරිකලා මගෙ අතින් අල්ලගත්තෙ වැව රවුමෙ ඉස්සරහට අඩිය තියන ගමන්.

හැමදේම විනාඩි ගානක හීනයක් වගේ වෙද්දි වෙනදට කොයි තරම් මේ අත් පැටලිලා තිබුණත් අද පැටලුණු අත් වල මට වෙනස්ම හැඟීමක් දැනෙද්දි මම අනිත් අතින් ඒ අත් ගොබයක් තුරුළු කරගත්තෙ කියාගන්න නොතේරෙන හැඟීමකින්.

වැව රවුමෙ ඇවිදින්න ගිය කට්ටියම ආපහු මේ පැත්තට එනවා පෙනෙද්දි මම අභීන්ගෙ අතින් මගෙ අත ගලවගන්න හැදුවෙ එයා මගෙ අත තද කරලා අල්ලගනිද්දි.

" අභීන් එපා. අම්මලා එනවා."

" ඉතින්?"

අභීන්ට ගානක්වත් නැති වෙද්දි මම අමාරුවෙන් අත ගලවගත්තෙ අභීන්ට රවලා.

ඉතින් අහන ලස්සන. ලැජ්ජාවක් නැති මනුස්සයා.

" දහයටත් ළඟයි. ගියා නම් හරි නේ. මන් හවස මීටින් එකක් දාගත්තා."

අපි ළඟට ආව අභීන්ගෙ අප්පච්චි කියද්දි අපි හැමෝම යන්න කැමති උනේ කරන්න වෙන දෙයක් නැති හින්දා. නුවර නම් බලන්න ඕන තරම් තැන් තිබුණත් මීට කලින් හැමෝම වගේ ඒ තැන් බලලා තිබුණා. අභීන්ගෙ නංගි නම් ඇවිදින්න යමු කියලා බැනුමක් අහලා මූණත් අවුල් කරන් ඉද්දි මම දැක්කා අම්මා නංගිව තුරුළු කරගෙන මොනවාහරි කියනවා.

එහෙන් දහය වෙද්දි එන්නත් පිටත් උනේ එනකොට වගේම අභීන් මට එහා පැත්තෙ වාඩි වෙද්දි. එද්දි නොතිබුණු බැඳීමක් එක්ක අපි හිත් වලින් තදින් බැඳිලා තියෙද්දි මම ඒ උරහිසක ඔළුව තියාගත්තෙ අභීන්ගෙ අතක මගෙ අත පැටලෙද්දි.