-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

අසූ තුන්වන දිගහැරුම

ගෙදරින් එළියට බැස්ස මම දාලා තිබුණු ලොකේෂන් එකට ඇවිදගෙන ගියේ ගැහෙන කකුල් වලින්. ඉස්සරහට තියන අඩියක් අඩියක් ගානෙ මම ටිකෙන් ටික හුස්මෙන් හුස්ම අත අරිද්දි ඇස් ඉස්සරහ මගෙ අභීන්ගෙ රූපෙ මැවි මැවි පේන්නෙ ඇස් වලින් ගලන කඳුළු මම කලබලෙන් අත් වලින් පිහදාද්දි.

මට බයයි අභී. මට තනියෙම දරාගන්න බෑ කියලා හිතුනු හැම වෙලාවකම මම හිටියෙ තනියෙම සුදු මහත්තයා. උඹට මාව අත ඇරුනෙ මට උඹව ඕනම වෙලාවෙ මගෙ අභීන්. අනේ මට කෑ ගහලා අඬන්න තරම් බයයි අභී. මට මේ උඹව වැඩියෙන්ම ඕන වෙලාව රත්තරන්. උඹ මාව තනි නොකර ළඟින් ඉන්නම් කිව්වා මිසක් උඹට මට උඹ නැති දවසක දරාගන්න හැටි කියලා දෙන්න අමතක උනාද සුදු මහත්තයා. උඹෙගෙ මිහී තනි වෙලා පණ.

මන් ඉන්නෙ දරාගැනිමේ අන්තෙමට වැටිලා මගෙ අභී. පුළුවන් නම් ඇස් පියවෙන්න කලින් ඇවිත් මගෙ පණ කියලා ඔය පපුවට තුරුළු කරගනින් රත්තරන්. මට ඒ ඇති හිනාවෙලා ඇස් පියාගන්න.

එන්න කලින් අතට ගුලි කරගත්තු එයාගෙ කරාබුව සාක්කුවට දාගත්ත මම වෙලාව මදි වෙයි කියලා බයටම ගැහෙන කකුල් වලට වාරු අරගෙන දුවද්දි කකුලෙ තිබුණු සෙරප්පුව පැටලිලා කාපට් පාරෙ මුනින් අතට වැටුනෙ අත් දෙකේ වැලමිට වෙනකන් වගේම ශෝර්ට් එකක් ඇඳන් හිටිය මගෙ දණහිස් දෙකම ලෙලි යද්දි.

" ආ..හ්!"

පපුවෙන් එන වේදනාවට තුවාල වල වේදනාවට එකතු වෙද්දි ඉකිගහලා ඇඬුන මම අමාරුවෙන් නැගිට්ටෙ වැලමිටේ තුවාල වලින් ගලන ලේ ටී ෂර්ට් එකෙන් පිහදාන ගමන්. එන්න කිව්ව තැනට තිබුණෙ තව පොඩිම පොඩි දුරක් වෙද්දි මාරුවෙන් මාරුවට අත් දෙකේම වැලමිට ටී ෂර්ට් එකට තද කරන ගමන් මම දිව්වෙ කකුල් වලට සෙරප්පු දෙකක්වත් නැති වෙද්දි. පාරෙ තිබුණු කහ පාට ලයිට් එළිය විතරක් මගෙ තනියට ඉද්දි මගේ කරුමෙටද කොහෙද දවල් රෑ කියලා වෙනසක් නැතුව වෙනදට වාහන යන පාර පාළුවට ගිහින් තිබුණෙ එන්න කිව්ව අතුරු පාරට මම හැරෙද්දි. පණ නැති කකුල් වෙනදටත් වඩා මහන්සියක් දෙද්දි මම එතන තාප්පෙට හෙත්තු උනේ එන්න කිව්වට කවුරුවත්ම පේන්න නැති වෙද්දි.

තත්පර ගානක් යද්දි කළුපාට වෑන් එකක් මගෙ ඉස්සරහ නැවැත්තුවෙ ඒකෙන් බැස්ස මූණ වහගත්ත දෙන්නෙක් එක්ක මාව දෙපැත්තෙන් අල්ලගනිද්දි. කොයි තරම් හිත හයිය කරගෙන ආවත් මූණවත් දැක්කෙ නැති මිනිස්සු දෙන්නව දැක්ක ගමන් කලබල උන මම උන්ගෙන් ගැලවෙන්න හැදුවෙ අතපය ගසන ගමන්.