-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

හැට හයවන දිගහැරුම

සති දෙකක් ගෙවිලා ගියා මගෙ අභීන්. ඔයා තාමත් ඇස් පියාගෙන.

මම ඉන්නෙ ඒ පියවිලා තියෙන ඇස් දිහා බලාගෙන. කැනියුලාව ගහලා තියෙන ඒ අත මගෙ අතට හිර වෙලා තිබුණෙ වෙනදට මහා ලොකු ශක්තියක් දැනෙන ඒ අත පණ නැති වෙලා ගිහින් තියෙද්දි.

ඔයා මෙහෙම ඉද්දි පපුව වාවන්නෑ රත්තරන්. මටත් මහ ලොකු ශක්තියක් වෙන ඔයා මෙහෙම ඉද්දි මම දරාගන්නෙ කොහොමද මගෙ අභීන්. මගෙ මුළු ලෝකෙම කඩාගෙන වැටිලා මගෙ අභීන්.

පවුලක් කියලා හිටිය උන්ටත් මාව එපා වෙද්දි මාව මේ පපුවට තුරුළු කරගත්ත එකම කෙනා උන ඔයත් මෙහෙම ඉද්දි මම ජීවත් වෙන්නෙ කොහොමද අභීන්. නැගිටින්නකො.

සති දෙකකට පස්සෙ ඊයෙ එයාව ICU එකේ ඉඳන් නෝමල් රූම් එකකට මාරු කරේ ICU එකේ තියන් ඉඳලා කරන්න තරම් ට්‍රීට්මන්ට්ස් නෑ කියලා ඩොක්ටර්ස්ලා කියද්දි.
කරන්න පුළුවන් හැමදේම කරලලු තියෙන්නෙ.

එක මැෂින් එකක් ගලවන්න පුළුවන් තත්වෙක එයා ඉන්නවා කියන එක විතරක් අපිට බලාපොරොත්තු තියාගන්න පුළුවන් තරම් දෙයක් වෙද්දි තාමත් ICU එකේදි තිබුණ එක මැෂින් එකකට අභීන්ව සම්බන්ධ කරලා තිබුණා.

බැන්ඩේජ් එකකින් ඔතලා තියෙන එයාගෙ ඔළුව මම හිමින් පිරිමැද්දෙ ඇස් වලින් කඳුළු වැටෙද්දි.

" නැගිටි..න්න මගෙ අභී.. මට පාළු..යි රත්තරන්. ඇස් අරින්නකො. ඔහොම ඉන්න එපා දෙයියනේ."

අත් දෙක වගේම කකුල් බැන්ඩේජ් වලින් ඔතලා තියෙද්දි මගෙ අත් වලට විවේකයක් නැතුවම ඒ බැන්ඩේජ් උඩ එහෙ මෙහෙ ගියේ මට පුළුවන් තරම් එයාගෙ වේදනාව ඇති කියලා හිතෙන තැන් පිරිමදිද්දි.

" මේවා රිදෙනවද අභී..න්."

ඇස් වලින් කඳුළු ගලද්දි මම ඒ ඔළුව හිමින් පිරිමැද්දෙ කැනියුලාව ගහලා තියෙන අත අතාරින්නෙ නැතුව.

" චූටි පුතා."

මම ආවට පස්සෙ මට අභීන් ළඟ තනිවෙන්න දීලා එළියට ගිය අම්මා දොර ඇරගෙන ඇතුළට ආවෙ මට කතා කරන ගමන්.

මේ සති දෙකට අම්මව ඇදිලා ගිහින් තියෙද්දි ලස්සනට තිබුණු ඒ මූණෙ තෙහෙට්ටු පාට බේරෙන ගමන් තිබුණා. අභීන් ඇක්සිඩන්ට් උන දවසෙ ඉඳන් අම්මා කාත් එක්කවත් කතා නොකර බලාගත්තු අත බලාගෙන ඉද්දි ඊයෙ අභීන්ව නෝමල් රූම් එකට දැම්ම වෙලාවෙ මුළු දවසෙම අභීන්ගෙ මූණය හාදු තියන ගමන් අභීන් ළඟින් හෙලවෙන්නෙවත් නැතුව හිටියා. අද තමයි අම්මා යන්තම් නැගිටලා කතා කරලා ඉන්නෙ.