-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

හතලිස් පස්වන දිගහැරුම

තත්පර ගානකට මට මගෙ පියවි සිහිය නැති වෙද්දි මම අභීන්ට වාරු උනේ ඒ අත මිරිකගෙන. ටීවි එකේ පැත්තක රන්වීර් සර්ගෙ වගේම එදා මට කරදර කරන්න හදපු මිනිහගෙ ෆොටෝ දෙකක් දාද්දි මම අභීන්ව මගෙ පැත්ත හරවගත්තෙ අභීන් මගෙ ඇස් මග අරිද්දි.

" අභී..න්. මොකද්ද ඒ වෙලා තියෙන්නෙ? කවුද එහෙම කරලා තියෙන්නෙ?"

වැරැද්දක් නොකරම මට මහ අමුතු හැඟීමක් දැනෙද්දි මම අභීන්ව හොලව හොලව ඇහුවත් අභීන් මටත් වඩා කලබල වෙලා තිබුණෙ අභීන් ඒක නොපෙන්වා ඉන්න හැදුවත් ඒක මට හොඳටම තේරෙද්දි.

" අභීන්."

මම කතා කරද්දිම මගෙන් මිදුන අභීන් ෆෝන් එකත් කනේ ගහගෙන එළියට ගියේ වාහනේ ළඟ එහාට මෙහාට යන ගමන් කාට හරි කතා කරන ගමන් වෙද්දි මම තාමත් පණ නැති කකුල් වලින් සෝෆාවට වාරු වෙලා හිටියා.

" ඇයි චූටි අයියා."

අපි දෙන්නගෙ හැසිරීම දිහා බලාගෙන හිටිය නංගි මගෙන් අහද්දි මම කතා කරේ ඒ ඔළුව අතගාන ගමන්.

" නෑ පැටියො. මම කලින් ඒ සර් ළඟ පාර්ට් ටයිම් කරා. ඒකයි."

" මගෙ යාළුවොත් ඒ සර්ගෙ ක්ලාස් ගියා."

නංගි කියද්දි මම ඔළුව වැනුවෙ ඒකට එකඟ වෙන ගමන්.

" අභීන්."

හේතුවක් නැතුවම පපුව වේගෙන් ගැහෙද්දි මම අභීන් ළඟට ගියේ අභීන් තාමත් කෝල් එක ඉවර නැති වෙද්දි.

" අභීන්."

" හරි. හරි. ඕකේ."

මම ආපහු කතා කරද්දි අභීන් කෝල් එක කට් කරේ මගෙ දිහා බලාගෙන.

" අභී..න්. ඇයි මේ?"

" ඇයි?"

මම අහද්දි අභීන් අනිත් පැත්තට ඇහුවෙ මම තව ටිකක් අභීන්ට ළං වෙද්දි.

" එදා ඔයා එතනට ආවට පස්සෙ ඒ මනුස්සයට මොකද උනේ. ඒ වගේම රන්වීර් සර්ට."

" මන් දන්නෙ කොහොමද මිහී. තමුසෙව හොස්පිට්ල් අරන් යනවා ඇරෙන්න වෙන මොකුත් මගෙ ඔළුවෙ තිබ්බෙ නෑ."

" අභීන් මන් අහන්නෙ මාව හොස්පිට්ල් ගෙනාවට පස්සෙ මොකද උනේ කියලා."