-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

හැට පස්වන දිගහැරුම

" උඹ මගේ යකා අවුස්සගන්න එපා නිහින්ස. කරුණාකරලා මේ දොර ඇරපන්. මන් ඇතුළට ආවොත් උඹ මගෙන් මැරෙනකන් ගුටි කනවා මිහී. කරුණාකරලා මේ දොර ඇරපන්."

දොර ගැලවෙන්න තරම් සද්දෙන් අභීන් දොරට තට්ටු කරද්දි ශෙනාල්ද කොහෙද යතුරකින් දොර අරිනවා ඇහුනෙ ඇතුළට ආව අභීන් මගෙ අත් ගොබේකින් අල්ලලා මාව නැගිට්ටවද්දි. එයා ඇදලා ගත්ත පාරට මාව විසි වෙලා යද්දි අභීන් මගෙ කට දෙපැත්තෙන් තද කරලා අල්ලගත්තෙ මාව බිත්තියට හේත්තු කරගන්න ගමන්.

" මොකද්ද උඹ කිව්වෙ? මැරෙනවා! උඹ මැරෙන්න ඕනෙ නෑ. මන් මැරෙන්නම්. මන් මැරිලා යන්නම්. උඹගෙ ජීවිතේම විනාස කරානෙ. උඹ මොකටද මන් වගේ එකෙක් හින්දා මැරෙන්නෙ. මන් මැරිලා යන්නම්. ආදරේ කරා කියලා පරසක්වල ගැහුවත් වැඩක් තියෙනවද යකෝ උඹට මගෙ ආදරේ විශ්වාස නැත්තන්. උඹට මාව විශ්වාස නැති උනත් මගෙ ආදරේ විශ්වාස කරන්න තිබුණා මිහී. මොකද ඒක වින්ඳෙ උඹ. උඹ විතරමයි. මට උඹ ගැන කලකිරුණා නිහින්ස. උඹට මැරෙන්න තරම් මාව විශ්වාස නැති උනා කියන්නෙ මම උඹට මොනවා පැහැදිලි කරත් වැඩක් නෑ. උඹ මට විනාඩි දෙකක් දුන්නා නේද.. මම උඹට විනාඩි දහයක් දෙන්නම්. පුළුවන් නම් විනාඩි දහය ඇතුළෙදි කිව්ව වචනයක් වචනයක් ගානෙ පසුතැවිලි නොවී ඉඳලා පෙන්නපන්. උඹට ඕන උන විදිහටම මේ සම්බන්ධෙ මෙතනින් ඉවරයි. මන් නිසා උන හැමදේම හරි ගස්සලා මාව දකින්නත් කලින් උඹ ජීවත් උන විදිහටම උඹට ඉන්න පුළුවන් වෙන්න හැමදේම හරි ගස්සන්නම්. විශ්වාසෙ නැති තැන තියෙන ආදරේකින් මටත් වැඩක් නෑ මිහී."

අභීන් මගෙ කට දෙපැත්තෙන් තද කරලා අල්ලගෙන කියද්දි එයාගෙ කේන්තිය වගේම එන්න එන්න ඒ ග්‍රහණය වැඩි උනේ මට ඒ ඇස් දිහා බලන්න බැරි වෙද්දි.

මැරිලා යන්නම්. මැරිලා යන්නම් කියද්දි ඕවා කියන්න එපා අභී කියලා ඒ තොල් අල්ලගන්න ඕන උනත් මම හැඟීම් දැනීම් නැති ගානට ඒ ඇස් දිහා බලාගෙන හිටියෙ මගෙ ඇස් වලින් කඳුළු ගලද්දි.

අන්තිමට මාව තල්ලු කරලා දැම්ම එයා කාමරෙන් එළියට ගියේ වැටෙන්න ගිය මාව ශෙනාල් අල්ලගනිද්දි.

අභීන්ගෙ වාහනේ යනවා ඇහෙද්දි මම ඉකිගගහ ඇඬුවෙ ශෙනාල්ට පවා කියන්න දෙයක් නැතුව ගොළු වෙලා තියෙද්දි.