-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

තිස් එක්වන දිගහැරුම

" නිහින්ස ඔයාට සමරවීර සර් කතා කරනවා."

බිඳුණු බෝතල් දෙක තාම අස් කරන්නවත් වෙලාවක් නොවෙද්දි හොටෙල් එකේ කවුරුහරි ඒක සමරවීර සර්ගෙ කනේ තියලා තිබුණෙ ඒ පණිවිඩේට මම සමරවීර සර්ව හම්බවෙන්න යද්දි.

සමරවීර සර් කියන්නෙ අභීන්ගෙ අප්පච්චි හොටෙල් එකේ වැඩ භාර දීලා ගිහින් තිබුණු කෙනා.

අක්කට අමාරුයි ඉක්මනට එන්න මද්දු කිව්ව චූටිගෙ වචන ඔළුවෙ දෝංකාර දෙද්දි මම දොරට තට්ටු කරලා ඇතුළට ගියේ ඒ මනුස්සයාගෙ නපුරු පෙනුම ඉස්සරහ මම තවත් අන්ත අසරණ වෙද්දි.

" පාර්ට් ටයිම් වලට ඇවිල්ලාත් මේ වගේ වගකීමක් නැතුව හැසිරෙනවද නිහින්ස. තමුසෙ බිඳපු බෝතල් වල වටිනාකම දන්නවද. තමුසෙගෙ සොච්චම් පඩිය මාස ගානක් එකතු කරත් එක බෝතලේක වටිනාකම ගෙවන්න බැරි වෙයි."

සමරවීර සර් කැබින් එක දෙදරන්න තරම් සද්දෙන් කෑ ගහද්දි මම බිම බලාගත්තෙ යටි තොල හපාගෙන.

" මිස්ටර් අභීන්ගෙ වාහන වල නැගලා ගියා කියලා මේවට සමාව හම්බවෙයි කියලා හිතනවද? තමුසෙට මාස හයක්වත් සැලරි නැතුව වැඩ කරන්න වෙයි. නැත්තන් දැන්ම රෙසිග්නේෂන් බාර දෙන්න පුළුවන්. සර්ලා මොකට මුන්ව මේවා අස්සෙ දාගෙන ඉන්නවද මන්දා."

සමරවීර සර් ආපහු කෑ ගහද්දි මම සතියක්වත් නිවාඩු ඉල්ලගන්න කට අරින්න බැරුව අසරණ උනේ මොන තීරණේ ගන්නද කියලා හිතාගන්න බැරි වෙද්දි.

" සර් මට පොඩි කරදරයක්. සතියකට පස්සෙ මන් මේකට මොකක් හරි කරන්න බලන්නම්. මට සතියකට නිවාඩුවක්-"

" තමුසෙලට පිස්සුද ඕයි. පිනට පඩි ගෙවනවා කියලා හිතුවද?"

සතියක් කල් ඉල්ලගන්න හැදුවත් අන්තිමට උනේ මට රස්සාව නැති උන එක වෙද්දි කිසිම හිතක් පපුවක් නැතුව ඒ මිනිහා මගෙන් රෙසිග්නේෂන් එක ගත්තෙ අඩුම තරමෙ මේ මාසෙ පඩියවත් දෙන්නෙ නැතුව.

මට මේ වෙලාවෙ ඕන උන එකම දේ අක්කාව බලන්න යන්න එක වෙද්දි මට ජොබ් එකට වඩා අක්කව වටින හින්දම මම රෙසිග්නේෂන් එක බාර දුන්නෙ මට එතන තවත් කාලෙ කන්න බැරි නිසා.