-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

විසි නමවන දිගහැරුම

Nihinsa's pov,

නිවාඩුවෙන් පස්සෙ කැම්පස් යන පළවෙනි දවස අද. ශෙනාල් එක්කම ලෑස්ති වෙලා ගෙදරින් පිටත් උනේ බස් එක අල්ලගන්න.

" නෙහාන් අයියා ගොඩ දවසකින් ඒ පැත්තෙ ආවෙ නෑ නේද බන්."

බස් එකෙන් බැහැලා ඇවිදගෙන එන පාරෙ උදේ පාන්දර කුණුහරුප තොගයක් අහගැනීමේ උවමනාවෙන් මම ශෙනාල්ගෙන් අහද්දි හිතුවා වගේම ශෙනාලයා ආවේස උනා.

" අනේ උගෙ ආච්චිට හාල් ගරන්න කියපන්. ඕකාගෙ අම්මා අපෙ අම්මගෙ යාළුවනෙ. ඒකයි මුල් කාලෙ අපෙ අම්මට හොඳ මූණ පෙන්නන්න ආවෙ. ඌ තරම් හොඳ පුතෙක් තවත් නෑ කියන්න වෙන්න ඇති. අපෙ අම්මටත් අපි ඇරෙන්න අනිත් ඔක්කොම පුත්තු හොඳයි."

ශෙනාලයා බැනලා බැනලා අන්තිමට හති වැටිලා තියෙද්දි අපි කැම්පස් එක ළඟට ආවෙ කැම්පස් එක ඉස්සරහ අශේන් අයියා ඉඳිද්දි.

" නිහින්සව හම්බවෙන්නමයි ආවෙ. අද අපිට ලෙක්චර්ස් නෑ."

අශේන් අයියා හිනාවෙලා කියද්දි මමත් අනිත් පැත්තට හිනා උනේ ශෙනාල් එතනින් ටිකක් එහාට යද්දි.

" ඇයි දන්නෑ අයියෙ."

මම ඇහුවෙ ලෙක්චර්සුත් නැතුව මාව හම්බවෙන්න ආව හේතුව මොකද්ද කියලා හිතාගන්න බැරුව.

" මේ සතිය මැද ඒ කියන්නෙ බදාදා වගේ තාත්තට ඇවිල්ලා අපේ තාත්තව හම්බවෙන්න කියන්න මල්ලි. මොකද මේ ඉරිදා ෆැක්ට්‍රි එක ඕපන් කරනවා. මන් ඒ පණිවිඩේ දෙන්න ආවෙ."

අශේන් අයියා කියද්දි මම හිනා වෙලා කතා කරන්න හැදුවත් පාර පැනලා මේ පැත්තට එන රූපෙ එක්ක මගෙ තොල් වල හිනාව මැකිලා ගියේ මම ඒ පැත්තම බලාගෙන ඉද්දි.

" අභීන්."

ඒ මූණ බලන්න බැරි තරම් කේන්තියකින් පිරිලා තියෙද්දි මම ඒ නම මිමිණුවත් මගෙ ළඟට ආව අභීන් මට ලන්ච් බොක්ස් එකක් දික් කරේ මම පුදුමෙන් ඒක දිහා බලද්දි.

" අම්මි දුන්නෙ."

අභීන් මගෙ පැත්තට ලේන්සුවකින් ඔතලා තිබ්බ ලන්ච් බොක්ස් එක ආපහු පාරක් දික් කරලා කියද්දි මම ඒක අතට ගත්තෙ අශේන් අයියත් අපි දෙන්නා දිහා බලාගෙන ඉද්දි.