-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

තිස් නමවන දිගහැරුම (BONUS)

" අභී..න්."

" පර බල්ලා!"

ඇස් පියවෙද්දි මගෙ ඇඟ උඩ හිටිය ඒ මනුස්සයාව කොහෙට හරි ඇදිලා යනවා දැනුනේ මාව උණුසුම් පපුවකට තුරුළු වෙද්දි. ඇහුන කටහඬ එක්ක මම යන්තම් ඇස් ඇරියෙ මගෙ ඇස් වලින් කඳුළු ගලාගෙන යද්දි.

" මිහී.. මගෙ පණ."

කටහඬ අඳුරගත්ත මම යන්තම් ඇස් ඇරලා අකුරු ඇමිණුවෙ අභීන් ඇඳගෙන හිටිය ජැකට් එක ගලවලා උඩුකය නිරුවත්ව හිටිය මට අන්දනවා බොඳ වුණු ඇස් වලට පෙනෙද්දි.

" අභී..න්."

" මන් ඉන්නවා පණ."

අභීන් මොනවා හරි කියනවා ඇහුනත් එන්න එන්නම අඩපණ වෙලා හිටිය මගෙ ඉහින් කනින් දාඩිය වැක්කෙරෙද්දි අභීන් මාව අත් දෙකට උස්සලා ගන්නවා දැනුනෙ මගෙ සිහිය මගෙන් ඈතට යද්දි.

.
.
.
.
.

" ම්හ්..ම්.."

නහයට දැනෙන සැර බෙහෙත් සුවඳක් එක්ක මම අමාරුවෙන් ඇස් ඇරියෙ දහ දෙනෙක්ගෙන් ගුටි කාලා වගේ වේදනාවක් දැනෙන ඇඟ හොලව ගන්නවත් බැරි වෙද්දි.

" පුතේ.."

කවුරුහරි කතා කරනවා ඇහෙද්දි මම ඔළුව ඒ පැත්තට හැරෙව්වෙ ඒ කෙනා සියුම්ව මගෙ ඔළුව පිරිමදිද්දි.

" අම්..මා.."

ඉර එළියත් වැටිලා තියෙනවා පෙනෙද්දි දෙතුන් පාරක් ඇහි පිය ගහලා ඒ හිටියෙ අභීන්ගෙ අම්මා බව දැන ගත්ත මම වේලිලා වගේ දැනෙන උගුරෙන් අම්මට කතා කරේ අභීන්ගෙ අම්මා මගෙ කම්මුලක් පිරිමදිනවා දැනෙද්දි.

" ඔහොම ඉන්න මැණික. මන් ඩොක්ටර්ට කතා කරලා එන්නම්."

අභීන්ගෙ අම්මා එළියට යද්දි මම අමාරුවෙන් වටපිට බලලා ඇඳෙන් වාඩි වෙන්න හැදුවත් ඇඟේ අමාරුව නිසාම මම එහෙන්මම හිටියෙ ඩොක්ටර් කෙනෙක් එක්ක අභීන්ගෙ අම්මා ඇතුළට එද්දි. ඩොක්ටර් මාව චෙක් කරද්දි අභීන්ගෙ අම්මා මගෙ අතින් අල්ලගෙනම හිටියෙ අනිත් අතින් මගෙ ඔළුව පිරිමදින ගමන්.

" තව ට්‍රීට්මන්ට්ස් වගයක් කරන්න වෙනවා. තව දවසක් විතර හොස්පිට්ල් එකේ ඉන්න වෙයි."

ඩොක්ටර් කියද්දි අභීන්ගෙ අම්මා තාමත් මගෙ ඔළුව පිරිමදින ගමන් උත්තර දුන්නෙ ඩොක්ටර් රූම් එකෙන් එළියට යද්දි.