-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

නමවන දිගහැරුම

අද සඳුදා. ශෙනාල් තාත්තගෙන් සල්ලි ඉල්ලලා දුන්න නිසා නංගිට පන්ති වලට සල්ලි යැව්වෙ පුළුවන් ඉක්මනට ශෙනාල්ගෙ තාත්තට ආපහු සල්ලි දෙන පොරොන්දුව පිට. මේ දවස් ටිකේ විශේෂ සිද්ධියක් නොවෙද්දි එදා මහ රෑ කෝල් කරාට පස්සෙ අභීන්ව ඇහැටවත් දැක්කෙ නෑ. හිටපු ගමන් මේ මතු වෙලා මාත් එක්ක වලියක් දාගන්නවා. ඊට පස්සෙ සතියක් විතර අතුරුදන් වෙනවා ආයි ඉතින් හොයන්නවත් නෑ.

එක වෙලාවකට මේකා භූතයෙක්ද කියලත් හිතෙනවා. මේ ඉන්නවා. මේ නෑ.
මට නිකන් දැන් නීල කොබෙයියා එක්ක වලියක් දාගන්නැතුව දැන් පිට් එක වගේ.

" මල්ලි. මේ බල්බ් එක දාපන්කො බන්."

මාත් එක්කම හොටෙල් එකේ වැඩ කරන අයියා කෙනෙක් මට කියද්දි හා කියන්න ඔළුව වනපු මම ළඟ තිබ්බ පුටුව අරගෙන සෙරප්පු දෙක ගලවලාම ඒක උඩට නැග්ගෙ උස මදි නිසා. නැත්තන් කියයි පුටු පෑගුවා කියලා. පිච්චිලා තිබුණු බල්බ් එක ගලවලා ඒ අයියගෙ අතට දුන්න මම අළුත් බල්බ් එක අතට අරන් ඒක හෝල්ඩර් එකට සෙට් කරේ ඒ එක්කම මොනවා හරි බිඳෙන හඬක් එක්ක මාව ගැස්සෙද්දි.

ඒ අයියගෙ අතේ තිබුණු බල්බ් එක බිම වැටිලා කුඩු වෙලා තියෙද්දි මමත් ඒ එක්කම පුටුවෙන් බිමට බැස්සෙ සෙරෙප්පු ගලවලා කියලා මට අමතක වෙද්දි. බිඳුණු බල්බ් එකේ වීදුරු කටුවක් යටිපතුල හිල් කරගෙන ඇතුළට බහිද්දි මම කකුල උස්සගත්තෙ කටින් කෙඳිරියක් පිට වෙනකොට.

" ආහ්."

හරිනෙ ඉතින්. සැප කනේ. ඇවිදලත් ඉවරයි.

" කපාගත්තද කොල්ලො."

එතන හිටිය දෙතුන් දෙනා මගෙ ළඟට එද්දි මම පුටු ඇන්දට වාරු උනේ කකුලත් උස්සගෙන.

" මොකද මෙතන වෙන්නෙ."

කටහඬින්ම ඒ අභීන් කියලා මම අඳුරගත්තෙ එතන හිටිය කෙනෙක් අභීන් එක්ක කතා කරද්දි.

" සර්. මේ මල්ලි කකුල කපාගත්තා. ඒකයි."

ඔව්. ඔව්. දැන් මේකා මෙතන සර්. හොටෙල් එක භාරගත්තාලුනෙ. ඒක වෙන්න ඇති මේ දවස් ටිකේ පේන්න හිටියෙ නැත්තෙ. දැන් ඉතින් වැඩත් වැඩි ඇතිනෙ.

මම පහතට නැවිලා කකුලෙ ඇනිලා තිබුණු වීදුරු කටුව ගලවන්න හැදුවෙ අර නීල කොබෙයියා මහ සද්දෙන් කෑ ගහද්දි.