-අභී- |ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

අසූ හතරවන දිගහැරුම

දරාගන්න බැරි ඔළුව කැක්කුමක් එක්ක මම හිමින් ඇස් අරින්න උත්සහ කරේ ඇස් පියන් ඇරගන්න තරම්වත් ශක්තියක් ඇඟේ ඉතුරුවෙලා නැති බව මට දැනෙද්දි. තත්පර ගානක උත්සහයකින් පස්සෙ මම හිමින් ඇස් ඇරියෙ ඇස් කොන් වලින් කඳුළු කැට පෝළිමක් ගලාගෙන යනවා දැනෙද්දි.

බොඳ උනු ඇස් වලට සුදු පාට සිවිලමක් පෙනෙද්දි නහයට ඔක්සිජන් මාස්ක් එකක් දාලා තිබුණා. කකුල් දෙකේම දණහිස් වලින් පහළ තියෙනවද කියලාවත් දැනෙන්නෙ නැති වෙනකොට මම යන්තම් අත හෙලෙව්වෙ වේදනා දෙන අත් වල ඇඟිලි විතරක් හෙමින් හොලවන්න පුළුවන් වෙද්දි.

" දෙයියනේ චූටි පුතා!"

සිද්ධ උනේ මොකද්ද කියලා යන්තම් මතක් කරන්න හදද්දිම මට අම්මගෙ කටහඬ ඇහුනෙ ඒ කටහඬ එක්ක හැම වේදනාවක්ම අමතක වෙලා නිවිලා යනවා වගේ දැනෙද්දි. මගෙ ළඟට දුවගෙන ආව අම්මා ඇස් වල කඳුළු පුරවගෙන හිමින් මගෙ ඔළුව අතගාද්දි මම යන්තම් ඔළුව හරවලා අම්මා දිහා බැලුවෙ මට ඉස්සෙල්ලම දකින්න ඕන කෙනා කෝ අම්මා කියලා අහගන්න බැරුව.

" ඔහොම ඉන්න මැණික."

මගෙ නළලට තොල් තද කරපු අම්මා ඇස් වල කඳුළු පිහදාන ගමන් හොස්පිට්ල් රූම් එකෙන් එළියට දිව්වෙ මම ආපහු වතාවක් සිවිලිමට ඇස් යොමාගනිද්දි.

ඒ වෙලාවෙ අභීන් ආවා නේද. ඒක හීනයක් නෙවෙයි නේද මගෙ අභීන්. උඹ කොහෙද. ඇස් අරින ටිකට උඹ මගෙන් ආපහු වතාවක් හැංඟුනද අභී.

අර තිරිසනා.. ඌට මොනවා වෙන්න ඇතිද. ශෙනාල්ගෙ අයියත් හිටියා නේද. අනේ අභීන්ට කරදරයක්වත් කරාද..

ඇස් පිය වෙන්න කලින් දැක්ක ශෙනාල්ගෙ අයියා නිසා අභීන්ට කරදරයක් උනාද කියලා බය උනු මම කලබල වෙද්දි දඟලන්න හැදුව මගෙ මුළු ඇඟෙන්ම එන වේදනාවට මගෙ ඇස් වලින් තවත් කඳුළු කඩාගෙන වැටුනෙ හොස්පිට්ල් රූම් එකේ දොර ඇරගෙන ඩොක්ටර් කෙනෙක් එක්ක නර්ස් කෙනෙක් ඇතුළට එනවා බොඳ උනු ඇස් වලට පෙනෙද්දි.

විනාඩි විස්සක් විතර යනකන්ම ඇතුළට ආව ඩොක්ටර් මාව චෙක් කරද්දි මගෙ ඇස් සැරෙන් සැරේම එක තත්පරෙන් තත්පරේම දොර දිහාවට ගියේ අභීන් ඇතුළට එන්නෙ කොයි මොහොතෙද කියලා මම මග බලාගෙන ඉද්දි. මාව චෙක් කරපු ඩොක්ටර් මගෙ පපුවට සෙට් කරලා තිබුණු මැෂින් එකත් ගලවලා එළියට ගියේ ඒ එක්කම අම්මා ආපහු ඇතුළට එද්දි.